CD-recensie
© Aart van der Wal, februari 2013
Britten: Les Illuminations op. 18 (voor sopraan en strijkorkest) - Variations on a theme of Frank Bridge op. 10 - Serenade op. 31 (voor tenor, hoorn en strijkorkest) - Now sleeps the crimson petal (voor tenor, hoorn en strijkorkest)
Barbara Hannigan (sopraan), James Gilchrist (tenor), Jasper de Waal (hoorn), Amsterdam Sinfonietta o.l.v. Candida Thompson
Channel Classics CCS SA 32213 • 80' • (sacd)
Opname: oktober 2010, oktober 2011, april 2012 Philharmonie, Haarlem en Stadsgehoorzaal, Leiden
Dit jaar is het Britten-jaar: Benjamin Britten werd immers honderd jaar geleden geboren, om precies te zijn op 22 november 1913 in Lowestoft, in het Engelse graafschap Suffolk. Maar afgezien daarvan, een uitgave als deze is altijd welkom, want hij straalt van begin tot eind grote autoriteit uit, gemeten naar zowel technisch raffinement als vertolkingsniveau.
Wat mij betreft sloeg Willem de Bordes in het cd-boekje de spijker precies op de kop, verwijzende naar Brittens briljante schrijfwijze voor strijkensemble en de verbeeldingsvolle muzikale uitwerking van de teksten, waarin ik nog wil toevoegen het rijke instrumentale kleurenpalet dat deze muziek zozeer kenmerkt, menigmaal zelfs bijna op het wellustige af, wat tevens iets zegt over de componist. Een virtuoze schrijfwijze, niet altijd vrij van decadentie, in zekere zin passend bij de de karakters van zowel Britten als - niet minder belangrijk! - zijn levenspartner, de tenor Peter Pears. Zonder hem zouden veel composities er nooit zijn geweest (Pears was onovertroffen in Peter Grimes en in zoveel andere werken van Britten).
Dat het Amsterdam Sinfonietta zich in dit repertoire als een vis in het water voelt zal geen verbazing wekken, getuige de kwaliteit van de vele opnamen die het ensemble inmiddels op zijn conto heeft staan en die op deze site zonder uitzondering in de meest lovende woorden werden besproken. Ik noem hier met name 'Oboe Passion' met Nienke en Pauline Oostenrijk, Up-Close van Michel van der Aa, Brahms/Schönberg, Bottesini (met de onweerstáánbare bassist Rick Stotijn, die ook op deze nieuwste Britten-cd van de partij is), het 'Bohemian Album', het 'Mahler Album' en strijkkwartetten van Sjostakovitsj. Wat strijkkwartetten betreft: je moet als strijkorkest wel erg sterk in je schoenen staan om je daaraan te wagen, want dat domein is zelfs voor de speciaal daarvoor opgerichte ensembles er een met vele voetangels en klemmen. Dat brengt me dan gelijk op de aan Amsterdam Sinfonietta verbonden bassist Marijn van Prooijen die dankzij zijn smaakvolle en vakkundige bewerkingen de kwartetten geschikt heeft gemaakt voor uitvoering door een strijkorkest. Het heeft veel mooie bewerkingen opgeleverd die in de uitvoeringspraktijk echt staan als een huis.
Met Brittens eigen Decca-opnamen in gedachten mag het als een compliment worden beschouwd dat deze nieuwe uitgave van Channel Classics zich daarmee vergeleken uitstekend kan handhaven; terwijl ook Britten zeer kritisch was waar het de keuze van zijn solisten betrof. Als bijkomend voordeel geldt in dit geval de fraaie opnameklank (de Decca's dateren al uit de jaren zestig, een halve eeuw geleden dus, maar dat in aanmerking genomen klinken die nog verrassend goed) én de surround-weergave (hoewel 'gewoon' stereo daardoor heus niet tot iets tweederangs wordt gedegradeerd). En zonder Barbara Hannigen en James Gilchrist daarbij ook maar iets tekort te doen: Jasper de Waal is een hoornist uit duizenden. Of om het anders te zeggen: alleen al op het gebied van klankcultuur (wát een legato, ook in de zachte passages!) kan hij worden vergeleken met het Britse hoornwonder Dennis Brain. Kortom een bijzonder mooie aanwinst voor dit Britten-jaar!