DVD-recensie
© Paul Korenhof, mei 2018
|
Verdi: Otello Aleksandrs Antonenko (Otello), Zeljko Lucic (Jago), Sonya Yoncheva (Desdemona), Dimitri Pittas (Cassio), Chad Shelton (Roderigo), Jeff Mattsey (Montano), Jennifer Johnson Cano (Emilia), Günther Groissböck (Lodovico), Tyler Duncan (Araldo) |
 |
Afgezien van het feit dat Otello niet zwart en Desdemona niet blond is, biedt een bij Sony verschenen opname (15 oktober 2015) van de nieuwe Met-productie voldoende pluspunten om aantrekkelijk te zijn, ook visueel. Met fraaie decors en kostuums die het drama plaatsen in de tijd van de compositie, bleef Sher in zijn regie trouw aan zowel Shakespeare als Verdi. Daarbij stond de personenregie bij hem op de eerste plaats, iets waarop de cameraregie uitstekend inspeelt, maar de ensembles en koorscènes blijven aan de statische kant.
Jammer is ook dat Aleksandrs Antonenko in zowel zijn vocale als zijn fysieke expressie achterblijft bij voorgangers als Jon Vickers en Plácido Domingo. Zijn acteren is niet veel meer dan het uitvoeren van in de regie voorgeschreven bewegingen en door zijn neiging veelal op hetzelfde volume te blijven hangen werkt zijn monochrome timbre op den duur vermoeiend.
Mijn twijfels over de Jago van Zeljko Lucic (ik vind hem vaak te wollig
en te weinig Italiaans in zijn timbre) werden al snel weggenomen, en niet
alleen omdat het in deze tijd van Domingo-vóór en Domingo-ná
heerlijk is om weer eens een echte bariton te horen. Daarbij stort Lucic
zich met merkbaar enthousiasme op zijn rol en hoewel ik mij Jago eigenlijk
iets jonger en eleganter voorstel, is dit beslist een vertolking om te
koesteren.
Dat laatste geldt eveneens voor de warm-lyrische Desdemona van Sonya Yoncheva,
die in haar zang onschuld en charme combineert met een opmerkelijke individualiteit.
Ontroerend zijn haar wilgenlied en Ave Maria in het laatste bedrijf, door
Yannick Nézet-Séguin beeldschoon begeleid. Ook elders trefy
het fraai gerealiseerde orkestspel, maar op sommige momenten mis ik toch
ook iets van de dramatische impuls die dirigenten als Tullio Serafin,
James Levine en Carlos Kleiber aan deze partituur wisten mee te geven.
De kleinere rollen zijn eveneens uitmuntend bezet met Günther Groissböck
als een sonore maar wat houterig zingende Lodovico en Dimitri Pittas als
een uitmuntende Cassio, die overigens in zijn spel soms de schijn wekt
dat hij inderdaad een bijzondere belangstelling koestert voor Desdemona.
Het camerawerk heeft de voorstelling fraai en sfeerrijk gevangen, zij
het met soms wat al te snelle belledwisselingen, en een simpel boekje
bevat uitsluitend de rolverdeling, de synopsis, wat foto's en - gelukkig!
- de trackindeling.
Zie ook Verdi's Otello: Tragedie van twee eenzame zielen en Otello is echt zwart - en Monostatos ook!