CD-recensie
© Siebe Riedstra, januari 2016
Schubert: Werken voor piano vierhandig - IISchubert: Divertissement über französische Motive in e, D 823 - Rondo in A, D 951 - Variationen über ein Originalthema in Bes, D 603 - Fantasie in f, D 940 Jan Vermeulen en Veerle Peeters (pianoduo) Et'cetera KTC1502 • 76' • Opname: juli 2015, Willebringen |  |
Na voor het label Et'cetera de door Schubert voltooide werken voor piano te hebben vastgelegd op twaalf cd's (klik hier), bereikte Jan Vermeulen het verzoek om de samenwerking voort te zetten met de werken voor piano vierhandig. Vermeulen had geen vaste duopartner, maar dacht direct aan Veerle Peeters; niet alleen omdat ze een oud-leerling is, maar ook omdat ze als producer al betrokken was geweest bij de opname van de pianowerken. Op de eerste cd in deze beoogde complete registratie lieten ze al horen (ik citeer mezelf) 'dat zeldzame fenomeen te zijn dat voor dit repertoire onontbeerlijk is: een pianist met vier armen.' Op bovenstaand filmpje vertellen ze heel boeiend over de moeilijkheden waarvoor Schubert zijn uitvoerenden stelt, door niet altijd rekening te houden met de fysieke mogelijkheden van de pianisten, in combinatie met de beschikbare toetsen van de fortepiano.
Jan Vermeulen legt in het filmpje bovendien haarfijn uit dat er honderden verschillende fortepiano's zijn, heel anders dan de eenheidsworst waaraan we vandaag de dag op het gebied van vleugels gewend zijn geraakt. Dat doet hij van achter zijn Tröndlin vleugel, in de studio van zijn verbouwde boerderij in Willebringen, een piepklein dorp in Vlaams Brabant. Daar is ook deze opname tot stand gekomen, in een voor dit instrument ideale akoestiek. Het repertoire voor vierhandig pianospel bestaat uit stapels bewerkingen en een handvol meesterwerken. Mozart en Schubert staan daarbij eenzaam aan de top, met als absoluut hoogtepunt de Fantasie in f-klein, D 940 van Schubert. Die vormt dan ook zonder moeite het hoogtepunt als laatste werk op deze uitgave. Veerle Peeters refereert in het filmpje terecht ook aan de Variaties op een eigen thema als een stuk met een bijzonder boeiend harmonisch leven. In de toelichting gaat Vermeulen dieper in op zijn eigen ontdekkingsreis naar de fortepiano en Schubert, en vertelt daar veel behartenswaardigs over de manier waarop het instrument de uitvoerder dwingt tot bepaalde interpretatieve keuzes. Als toehoorder ga je anders luisteren wanneer je zojuist hebt gelezen dat dit instrument in de hoogte niet kan zingen, maar wel heel parelend kan klinken.
Het wordt eentonig, maar ik kan alleen maar herhalen wat ik over het eerste deel van deze integrale schreef: (klik hier) niet alleen behoort dit repertoire tot het mooiste dat Schubert ons heeft nagelaten, het idee dat we luisteren naar een instrument dat bijna tweehonderd jaar oud is maakt ook deel twee tot een onvergetelijke luisterervaring.