CD-recensie

 

© Gerard Scheltens, juli 2017

 

Beethoven: Vioolsonates nr. 1 in D, op. 12 nr. 1 - nr. 4 in a, op. 23 - nr. 7 in c, op. 30 nr. 2 - nr. 8 in G, op. 30 nr. 3

Alina Ibragimova (viool), Cédric Tiberghien (piano)
Wigmore Hall Live WHL0036 • 83' •
Live-opname: 27 oktober 2009, Wigmore Hall, Londen

   

De vioolsonates van Beethoven lijken tegenwoordig vooral het domein van man-vrouwcombinaties. In vroeger tijden waren het de mannen met de strijkstok en de vrouwen aan de toetsen: Grumiaux-Haskil, Szeryng-Haebler en, wat recenter, Kremer-Argerich (waarbij ik even voorbijga aan ijzersterke, bijna historisch geworden mannenduo's als Oistrakh-Oborin, Kogan-Gilels en Francescatti-Casadesus). Tegenwoordig is het andersom: zie de combinaties Mutter-Orkis, Mullova-Bezuidenhout, Faust-Melnikov, Van Keulen-Minnaar. In dat patroon valt ook een jong duo dat al in 2009 van start ging met een complete Beethoven op drie cd's vanuit Londens vermaarde Wigmore Hall: de Russische Alina Ibragimova (viool) en de Fransman Cédric Tiberghien (piano). Van hen kwamen op Hyperion onlangs de complete Mozart-sonates 'voor klavier en viool' uit, die ik onverwijld bij de hoogste regionen heb ingedeeld (klik hier voor de recensie). Hoeveel mooie, mooiere en mooiste opnamen er ook bestaan, blijkbaar is er geen verzadigingspunt op dit gebied.

Ik kende deze inmiddels acht jaar oude, uitgebrachte opnamen nog niet, maar er is alle reden om ze alsnog onder de aandacht te brengen. Ik beschikte over de eerste cd met een dwarsdoorsnede door de sonates heen, de nummers 1, 4, 8 en 7 in die volgorde. De andere twee cd's met de overige zes sonates, ook live, zijn in 2010 ook uitgebracht op het eigen label van de Wigmore Hall en de hele serie is op Spotify te vinden. De klankkwaliteit op de cd bij deze zaalopnamen is voortreffelijk. Na elke sonate barst het publiek uit in dankbaar slotapplaus, maar verder zijn er nauwelijks zaalgeluiden. De sfeer is fris, spontaan en verre van routineus.

Dat Ibragimova en Tiberghien een bijzondere combinatie vormen, is vanaf de eerste noot te horen. Deze twee zijn bijzonder op elkaar ingespeeld en vormen een naadloze eenheid die vergelijkbaar is met mijn tot-nu-toe favorieten Isabelle Faust en Alexander Melnikov op Harmonia Mundi. De vier sonates op deze cd hebben de sfeer van de openingsdelen met elkaar gemeen: een energiek begin en een basisritme dat zich niet laat onderbreken door de lyriek van het tweede thema, iets waarvan Ibragimova zich goed bewust is. Voeg daarbij de pure, spontane frisheid van de klank en daarmee zet opus 12/1 de toon voor de hele set. Mooi en natuurlijk klinken de overgangen van allegro naar de meer bespiegelende gedeelten en de balans is perfect. De ietsje ernstiger toon van opus 23 is goed getroffen zonder een zweem van zwarigheid en in het langzame deel (eigenlijk een semi-scherzo) horen we een puntige dialoog tussen viool en piano, afgesloten door meesterlijk samenspel in de finale. En ook in de beide sonates op. 30 klinkt speelplezier, met vlotte tempi die er nooit te haastig vandoor gaan, maar steeds natuurlijk, spontaan en uitgebalanceerd blijven klinken. Mooi!

De beide andere cd's, die ik alleen via Spotify heb beluisterd, geven evenveel luisterplezier: om te koesteren zo mooi. Maar hoeveel Beethoven-sonates kunnen we (of kan de cd-markt) nog aan? Onlangs besprak ik een nieuwe uitgave van James Ehnes en Andres Armstrong op het Onyx-label met de beide A-majeursonates en daarbij gaf ik als mijn mening dat ook deze twee een complete Beethoven-reeks moesten make (klik hier voor de recensie). Dreigt er dan geen overkill? Misschien wel... maar toch niet op dit niveau... Laat maar komen!


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links