CD-recensie

 

© Aart van der Wal, juli 2019

Rachmaninov: 24 Préludes op. 23 en 32

Boris Giltburg (piano)
Naxos 8.574025 • 80' •
Opname: oktober 2018, Concert Hall, Wyastone Estate, Monmouth (VK)

   

In februari 2018 besprak ik de uitvoering van Rachmaninovs Préludes door Nikolaj Lugansky op Harmonia Mundi (klik hier). Zijn spel trof mij diep, door de expressieve pluriformiteit en de ritmische en dynamische controle die hij daarin aan de dag legde. Het was een superieure vertolking in een genre waarin ook andere componisten zo excelleerden, waaronder ook Bach, Chopin en Skrjabin.

Ditmaal was het aan Boris Giltburg, die eerder dit jaar mij had verrast met zijn formidabele lezing van onder meer Liszts Études d'exécution transcendante (klik hier). Al eerder, in de zomer van 2017, had zijn Rachmaninov (het Tweede pianoconcert) diepe indruk op mij gemaakt. Alleen jammer dat toen het Residentie Orkest onder leiding van Nicolas Collon minder presteerde. Maar nu, in de Préludes, heeft Giltburg het rijk alleen en treft opnieuw zijn niet op effect gerichte, maar wel van groot pianistisch raffinement getuigende spel. Voor Giltburg geldt het affect, niet het effect. Wat Lugansky echter wel in en Giltburg minder in huis heeft is een zekere vorm van ritmische en dynamische krijgszuchtigheid. Dat moet niet worden gelezen als een lacune, maar als een uitstekend te verdedigen opvatting. Voor Giltburg geldt het ultimum aan expressieve verfijning als dominante factor, onverschillig of hij zich in deze zo sterk uiteenlopende préludes als klavierleeuw dan wel als lyricus presenteert. Daar past ook de evocatieve helderheid bij die hij in deze miniaturen demonstreert. Een schitterend album, dat Giltburg ter herinnering opdroeg aan zijn grootmoeder Genrietta Milman, zelf een begaafde pianiste, in zijn vroegste jaren zijn belangrijkste inspiratiebron. Van haar hoorde hij voor het eerst de Préludes op. 23 nr. 6 en op. 32 nr. 5.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links