CD-recensie
© Aart van der Wal, juli 2020
London Calling - A Collection of Ayres, Fantasies and Musical Humours Matteis: Gavotta con divisioni - Adagio - Presto - Aria tra la maniera Francese, è la Spagnola - Diverse bizarre sopra la Vecchia Sarabanda ò pur Ciaccona - Contr'aria - Scaramuccia - Aria burlesca con molte bizzarrie - Gavotta - Aria Amorosa - Ground in D la sol re per far la mano - Grave - Ground after the Scotch humour Falconiero: Report upon 'Canciona dicha la preciosa echa para Don Enrico Butler' - 'Su Gallarda' Hilton: Fantazia 5, 1, 2 - Fancy - Preludio - Fantasia a 3 - Fantasia a 3 Händel: Prélude e Capriccio in G, HWV 571 Purcell: The Fairy Queen Z 629 (aria 'The Plaint') Amandine Beyer (barokviool), Michael Oman (blokfluit), ABC - Austrian Baroque Company |
Eerst even iets rechtgezet: op de achterzijde van het doosje wordt het jaartal 2020 vermeld en op zich is dat juist, want het album werd kortgeleden uitgebracht, maar de opname dateert al uit 2005 en is deze collectie 'ayres, fantasies and musical humours' al eerder uitgebracht en wel door de Oostenrijkse omroep onder een vergelijkbare, nietszeggende titel: 'Greetings from London' (alsof het een ansichtkaart betreft). Hoe dat precies zit laat zich niet afdoende achterhalen, zij het dat collega Siebe Riedstra er al eerder melding van heeft gemaakt (klik hier).
'London Calling' is eveneens verre van origineel en bovendien al eerder gebruikt, in dit geval door de Zweedse platenproducent BIS (hier door collega Aarnout Coster besproken).
De cd is gevuld met overwegend gecultiveerde muzikale humor van Londense snit (al is niet iedere in deze verzameling opgenomen componist een rasechte Londenaar). Een aantal titels geeft al aan welke kant het opgaat: die van de muzikaal gevatte humor met veel tamelijke bizarre tierelantijnen. Maar het is gelukkig niet alleen maar de bizarrerie die de klok slaat: er is ook ruimte gemaakt voor het wat serieuzere werk.
De inspiratiebron is niet alleen de muziek, maar ook wat een beambte in de zeventiende eeuw over het vrolijke Londense societyleven heeft opgetekend: Samuel Pepys maakte wat dat betreft van zijn hart geen moordkuil en heeft de vele vreet-, zuip- en danspartijen in met name de zogenaamde betere kringen met veel verve en rijk aan detail opgetekend. De Franse violiste Amandine Beyer heeft bij deze wetenswaardigheden de passende muziek gezocht en gevonden, zo blijkt uit dit album en haar collega's daarin op net zo passende wijze meegetrokken. Het resultaat: een bruisende cd van een vermakelijk gehalte met tussen de regels door de constatering dat het bepaald niet allemaal hoogvliegers zijn, al is het spel ronduit verrukkelijk (met een apart compliment voor de technisch uiterst bedreven blokfluitist Michael Oman die het ensemble ook leidt). Grote virtuositeit en schwung met als contrast ook serieuzer werk zorgen echter voor een kostelijk geheel dat het geheel duidelijk uittilt boven 'voor een keertje best aardig'.