DVD-recensie

Een verrassende Pergolesi

 

© Paul Korenhof, september 2013

 

Pergolesi: L'Olimpiade

Raúl Giménez (Clistene), Lyubov Petrova (Aristea),
Yetzabel Arías Fernández (Argene), Jennifer Rivera (Licida), Sofio Soloviy (Megacle), Antonio Lozano (Aminta), Milena Storti (Alcandro), Academia Montis Regalis
Dirigent: Alessandro De Marchi
Regie: Italo Nunziata

ArthausMusik 101 650 (2 dvd's)

Opname: Jesi, 2011

 

 

Een componist die nauwelijks 26 jaar oud werd en desondanks wereldfaam verwierf op basis van slechts een paar partituren, blijft fascineren. Hoe zou de muziekwereld eruit hebben gezien als hij dezelfde leeftijd had bereikt als Händel, of zelfs als Mozart, die ook jong stierf, maar die altijd nog tien jaar langer heeft kunnen componeren en in die tijd zijn grootste werken schreef? Reden te meer om met grote belangstelling kennis te nemen van L'Olimpiade, Pergolesi's voorlaatste opera op basis van een libretto van Metastasio uit 1733, dat door zeker zestig verschillende componisten gebruikt werd.

Meteen al bij de onverwacht krachtige ouverture, waarin clavecinist en dirigent Alessandro De Marchi en zijn Academia Montis Regalis een overtuigend visitekaartje afgeven, zat ik op de punt van mijn stoel en bij de eerste aria kon het werk al helemaal niet meer stuk. Van de solisten kende ik alleen de veteraan Raúl Giménez en de jonge Russische sopraan Lyubov Petrova, maar dat bewees hooguit dat ik achter de feiten aan loop. Giménez blijkt hier wederom een rots in de branding en Petrova, die ik leerde kennen als een hartveroverende Susanna in Le nozze di Figaro, bewijst hier in de soms heerlijk felle rol van Aristea dat zij alles in zich heeft voor een wereldcarrière.

Hoe goed wij momenteel in onze solisten voor het barokrepertoire zitten, bleek bovendien meteen al uit de virtuoze openingsaria van Megacle, met zwier en aplomb gezongen door de mij onbekende Sofia Soloviy, evenals Petrova afkomstig uit het oostblok. Deze jonge Oekraïense sopraan beschikt over een warm timbre, bijna dat van een mezzosopraan, dat zij combineert met een indrukwekkende techniek en een overtuigende toneelpersoonlijkheid waarmee zij haar aria in het tweede bedrijf tot een van de hoogtepunten van de uitvoering maakt.

In de tweede grote travestierol doet de Amerikaanse Jennifer Rivera, een lyrische mezzosopraan met een mooi timbre en een solide techniek, vocaal nauwelijks voor haar onder, terwijl zij als actrice wellicht nog hogere ogen gooit. Ook de Cubaanse sopraan Yetzabel Arías Fernández, de Italiaanse alt Milena Storti en de Spaanse tenor Antonio Lozano (een waarlijk internationale bezetting) leveren op alle punten positieve bijdragen en in samenwerking met De Marchi en zijn musici zorgen deze solisten voor een uitvoering die alleen maar verbazing oproept over het feit dat deze muziek zo lang verwaarloosd werd.

Na een tijdje sloeg echter de verwarring toe. Opera is tenslotte drama en hoe goed er ook gezongen wordt, de handeling moet ook gevolgd kunnen worden, maar dat valt hier niet mee. Bij deze voorstelling in een tot theater omgebouwde kerk had regisseur een veelbelovend speelvlak in kruisvorm tussen het publiek laten leggen, maar het bleek zonder synopsis bijzonder moeilijk te bepalen wie wie is en waarover het allemaal gaat.

Het probleem dat een echte synopsis ontbreekt, werd slechts ten dele ondervangen door twee op dit punt weinig concrete alinea's in de niet altijd heldere toelichting. Een ondertiteling is er natuurlijk wel, maar daaruit blijkt vaak niet eens wie er aan het woord is en de trackindeling in het dvd-boekje is daarover ook niet altijd duidelijk. Bovendien zal zelfs op basis van de rolverdeling niet iedereen in de gaten hebben welke rollen 'mannelijk' en welke 'vrouwelijk' zijn, terwijl regisseur Italo Nunziata en ontwerper Ruggero Vitrani bovendien ook nog op het idee kwamen zowel de mannelijke als de vrouwelijke rollen vrijwel identiek te kleden. Voor wie niet in het libretto thuis is, werd de kluwen daarmee bijna onontwarbaar.

Dankzij een vorig jaar op cd uitgebrachte pastiche op hetzelfde libretto (klik hier voor de recensie) had ik gelukkig de meeste ariateksten bij de hand, waardoor ik iets meer inzicht kreeg in het verloop van het verhaal. Daardoor merkte ik echter ook dat juist de daarin opgenomen aria van Pergolesi ontbreekt in deze 'complete' opname, die ook op andere punten niet echt compleet blijkt te zijn, iets waarover de quasi-intellectualistische toelichting verder in alle talen zwijgt. (Voor een beknopte synopsis verwijs ik naar http://en.wikipedia.org/wiki/L'Olimpiade).

Wie een beetje extra moeite doet om zich in de inhoud van deze opera te verdiepen, ontdekt een werk dat uiteindelijk alle vooroordelen over een statische opera seria op een 'ondramatische' tekst van de nog altijd door menigeen ondergewaardeerde Metastasio volledig logenstraft. Ook de technische registratie van deze uiterst levendige voorstelling blijft boeien, zelfs als het verhaal hier en daar onbegrijpelijk is, en enkele akoestische onvolmaaktheden als gevolg van het feit dat het grootste deel van d ehandeling zich tussen het publiek afspeelde, neem ik daarbij graag voor lief.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links