DVD-recensie

Wonderbaarlijk mooie Fidelio-film

 

© Paul Korenhof, oktober 2009

 

 

Beethoven: Fidelio.

Hans Sotin (Don Fernando), Theo Adam (Don Pizzarro), Richard Cassily (Florestan), Anja Silja (Leonore), Ernst Wiemann (Rocco), Lucia Popp (Marzelline), Erwin Wohlfahrt (Jaquino) e.a., k oor van de Hamburgse Staatsopera, Hamburgs Philhamonisch Staatsorkest
Dirigent: Leopold Ludwig.

Arthaus Musik 101 275

Opname: 1968 ( mono).

 

 


Soms slaat de bliksem in. Ik had, min of meer als 'achtergrondmuziek', een dvd met een oude operafilm opgezet die ik onlangs voor een paar euro uit Duitsland had laten komen. Het betrof een Fidelio uit Hamburg, opgenomen in 1968, toen Rolf Liebermann daar intendant was en Leopold Ludwig de absoluut onderschatte 'huisdirigent' voor het Duitse repertoire (en wie bijvoorbeeld de Lulu met Anneliese Rothenberger kent, begrijpt wat ik bedoel).

Die Fidelio had ik vooral gekocht vanwege Anja Silja, wier memoires ik deze zomer eindelijk gelezen had, en zonder acht te slaan op de verdere bezetting draaide ik het begin tamelijk achteloos door, wachtend op haar grote aria. Tot het kwartet begon. Ik keek niet naar de televisie, luisterde alleen met een half oor, maar werd me toen opeens bewust van een 'Mir ist so wunderbar' zoals ik dat nooit eerder gehoord had. Zo puur, zo intens had voor mij geen Marzelline ooit geklonken, maar toen ik naar de televisie keek, was ik niet verbaasd. Ik zag het dromerig glimlachende gelaat van een heel jonge Lucia Popp, die toen - vier jaar na haar spectaculaire plaatdebuut in de Zauberflöte onder Klemperer (zie de bespreking van de ICON-box) nog altijd heel rustig als ensemblelid haar repertoire aan het uitbreiden was en daarbij ook de 'kleinere' rollen niet uit de weg ging.

Dat ik de hele uitvoering opeens met andere ogen bekeek, spreekt voor zich, maar het is me - ook afgezien van Lucia Popp - de uitvoering wel! Een jonge, door Wieland Wagner geknede Anja Silja in de titelrol tegenover de ook al onderschatte Richard Cassily als een doorleefde Florestan met daaromheen een mij onbekende Ernst Wiemann als een frisse Rocco, Theo Adam als Don Pizarro en de onvergetelijke Erwin Wohlfahrt als Jaquino, terwijl de nog redelijk jonge Hans Sotin in de finale aantreedt als Don Fernando. Waar is tegenwoordig nog zo'n bezetting te vinden? De directie van Ludwig doet de partituur alle recht wedervaren en de ondeer supervisie van Liebermann gerealiseerde tv-productie laat zien dat een opera ook in een 'conventionele' enscenering overtuigend kan worden neergezet, waarbij - heel opvallend - in de dialogen zelfs het geringste spoor van pathetiek vermeden wordt. De beelden kunnen soms ietwat gedateerd overkomen, maar aan de dramatische kracht doet dat niets af en de synchronisatie is opvallend goed gelukt. Een paar technische oneffenheden zijn een onvermijdelijk gevolg van de ouderdom van de filmbanden, maar ook die stoorden mij niet. De (mono) opnameklank is bij dat alles wonderbaarlijk rond en helder. Een aanrader!


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links