CD-recensie
© Siebe Riedstra, oktober 2022
Saint-Saëns: Cellosonate nr. 1 in c, op. 32 - nr. 2 in F, op. 123 Andrea Favalessa (cello), Maria Semeraro (piano) |
Het Saint-Saënsjaar 2021, waarin we de honderdste sterfdag van de meester vierden, ligt alweer achter ons, maar met enige vertraging komen er zo nu en dan nog wat nabrandertjes op cd binnen. Zo ook deze opname van de beide cellosonates, opgenomen in 2020 en verschenen in september 2022. Saint-Saëns liet dank zij zijn hoge leeftijd een uiterst omvangrijk en divers oeuvre na: hij sloot zijn carrière in zijn sterfjaar af met drie prachtige sonates voor houtblazers - hobo, klarinet en fagot. Zijn kamermuzikale oeuvre voor strijkers is beperkt gebleven tot een kleine collectie: twee vioolsonates, twee cellosonates en twee strijkkwartetten. Het label Brilliant verraste de muziekliefhebber in 2014 met een registratie van de beide vioolsonates, aangevuld met de Triptique opus 136, gecomponeerd in 1912, één jaar voor de wereldpremière van de Sacre du printemps (die hij nieuwsgierig als altijd bijwoonde).
Die Triptique was de kers op de taart van die uitgave, en eerlijk gezegd wekt het enige teleurstelling dat zoiets hier ontbreekt. Temeer waar zich een prachtige kandidaat aandient in de vorm van de Suite voor cello en piano, opus 16 uit 1862. Een werk waarover de componist zelf zo goed te spreken was dat hij er een paar jaar later een orkestversie van maakte. Het zou de speelduur van deze cd met krap tachtig minuten volwassen hebben gemaakt en de aantrekkelijkheid voor de verzamelaar een duwtje in de rug hebben gegeven.
Cellist Andrea (geen dame) en pianiste Maria Semeraro (die ook de toelichting schreef) zorgen voor een prima uitvoering waaraan hier en daar in met name de eerste sonate nog wel even geschaafd had mogen worden. Die eerste sonate is sowieso dank zij het schitterende tweede deel een geliefd item voor alle cellisten, daar is gewoon niet tegenop te concurreren. De cd werd nogal direct opgenomen en ontbeert daardoor dat laatste beetje warmte dat deze muziek van nature nodig heeft. Kennelijk bedoeld als aanvulling op bovengenoemde uitgave van de vioolsonates (hier besproken) blijft deze daar jammer genoeg bij achter.