CD-recensie

© Siebe Riedstra, januari 2018

Eerder deze maand besprak ik een nieuwe uitgave van Bartóks Concert voor orkest (klik hier) en nu ligt er alweer een in de speler, eveneens gedirigeerd door een jonge maestro die ik behalve getalenteerd ook een geluksvogel noem. Want zowel Edward Gardner (Chandos) als Pablo Heras-Casado (Harmonia Mundi) mogen zich verheugen in de onvoorwaardelijke steun van een platenlabel. Het is wel zo dat er in het geval van Heras-Casado sprake is van een enorme actieradius die zich uitstrekt over een breed repertoire en meerdere orkesten en ensembles, van Monteverdi tot Stockhausen. Hier strijkt hij neer in München, waar ooit keizer Celibidache heerste, en (eerlijk is eerlijk) een onvergetelijk Concert voor Orkest neerzette.

Ze zijn daar in München inmiddels een paar chef-dirigenten verder, en misschien ook wel ontvankelijk voor de idee dat een jonge maestro zo zijn aantrekkelijke kan ten heeft. Dat moet de jonge maestro dan wel bewijzen, en hier levert hij boter bij de vis. Hij wordt bijgestaan door landgenoot Javier Perianes (1978), en samen zorgen ze voor een in alle opzichten ideale uitvoering van Bartóks Derde pianoconcert. Melancholieke energie, dromerige virtuositeit en volmaakte opnametechniek (Martin Sauer) zorgen voor een eenmalige ervaring. Bartók schreef dit ontroerende sprookje voor piano en orkest als een financiëel testament voor zijn geliefde echtgenote Ditta. Na zijn dood heeft zij met uitvoeringen van dit juweel nog jarenlang op het concertpodium kunnen overleven.

Een diep trieste achtergrond miezert door in het Concert voor Orkest. Op een afstand van een paar honderd meter verwijderd van Carnegie Hall schrijft Bartók, doodziek en straatarm, het meesterwerk dat de lessenaars van alle orkesten ter wereld al een halve eeuw met grote regelmaat siert. In de bespreking van Edward Gardner verwees ik naar de verpletterende live-uitvoering door Mariss Jansons in 2003, en ook hier zijn zulke momenten navoelbaar. Pablo Heras-Casado is een dirigent die door zijn uitwaaierende activiteiten moeilijk te classificeren valt en daarom nog geen toppositie heeft ingenomen. Dat duurt niet lang meer.

De opnamegegevens zijn er niet duidelijk over, maar het gaat hier om live-opnamen, gerealiseerd tijdens twee concerten. Wat verbaasd is de totale afwezigheid van buitenmuzikale geluiden, maar wat verbijstert is de superieure kwaliteit van de opname, die een bijna filmische breedte bezit die we normaal gesproken associëren met 'multitracking'. Toch klinkt het nergens gekunsteld, hoewel de koptelefoon duidelijk maakt dat de microfoons zich dicht bij de instrumenten bevonden. Hoe dan ook, het eindresultaat is schitterend, en dat is voor een belangrijk deel te danken aan Martin Sauer en zijn team van de Teldex Studio's in Berlijn.

index