CD-recensie
© Siebe Riedstra, oktober 2013
Bartók: Vioolconcerten nr. 1 en 2 Isabelle Faust (viool), Swedish Radio Symphony Orchestra o.l.v. Daniel Harding. Harmonia Mundi HMC 902146 • 58' • Opname: april 2012, Berwaldhallen, Stockholm |
 |
Isabelle Faust (1972) kreeg geen vioolles van haar vader, maar leerde vioolspelen omdat haar vader vioolles nam. Papa was eenendertig en Isabelle was vijf. Al gauw werd er in huize Faust een strijkkwartet gevormd, en daarin speelde Isabelle tot haar vijftiende de tweede viool. Aan het strijkkwartet kwam een eind, en vanaf dat moment speelt Isabelle de eerste viool. Als soliste zowel als kamermuzikaal. Een welgevulde agenda zorgt voor 120 concerten per jaar, en voor de leek lijkt dat misschien niet veel, maar je kunt het ook anders opschrijven: twee per week – durft u het aan? Haar belangrijkste partner is – afgezien van de huiselijke situatie met man en zoon – het label Harmonia Mundi. Waar veel collega’s zich nogal eens genoodzaakt zien om van label naar label te moeten verhuizen – ik denk even aan het kolossale Britse viooltalent Chloë Hanslip – mag Faust zich verzekerd weten van een onwankelbare trouw. Langzaam maar zeker is zij in staat gesteld om het grote repertoire vast te leggen, soms zelfs in verrassende combinaties met kamermuziek (in de concerten van Dvorak en Brahms).
De Brahms-uitgave die ik hier besprak werd gedirigeerd door Daniel Harding, en kennelijk beviel de samenwerking goed. Daar dirigeerde hij ‘zijn’ Mahler Chamber Orchestra, hier staat hij aan het hoofd van het Zweeds Radio Symfonie Orkest, waarvan hij sinds 2007 eveneens chef-dirigent is. De gestaalde orkestklank die Harding voorstaat in Beethoven en Brahms is wellicht niet ieders smaak, maar het is niet moeilijk om de vertaling naar Bartók te maken. Daarin ligt ook de toegevoegde waarde van deze uitgave: een spectaculaire uitvoering van de orkestbijdrage, met een dito opnamekwaliteit. In mijn laatste bespreking van deze concerten door de door Isabelle Faust bewonderde Thomas Zehetmair schreef ik:
Uit de overvloed aan opnamen is het onmogelijk kiezen, en eerlijk gezegd is dat ook helemaal geen leuke sport. Wat me opvalt is dat er grofweg twee methodes worden gehanteerd om dit concert aan te pakken. De ene plaatst het in de ‘grote traditie’ van twintigste-eeuwse meesterwerken, u kunt ze zelf verzinnen. De andere komt uit de hoek van wat ik uit gemakzucht maar even de ‘zigeunermuziek’ noem – een niet erg accurate en nogal beladen term die desondanks door iedereen begrepen wordt.
Faust (en Zehetmair) behoren tot de eerste categorie, onder het motto: goede wijn behoeft geen krans. Door een recente opname van James Ehnes werd ik wel op een ander fenomeen attent gemaakt: hij speelt niet alleen de beide vioolconcerten, maar ook het altvioolconcert. Hij is niet de eerste: ook Yehudi Menuhin maakte al in 1965 opnamen van de beide vioolconcerten en het altvioolconcert. Gezien de beschikbare ruimte en de opgedane ervaring met de combi concerten en kamermuziek zou een extraatje welkom zijn geweest. Daar staat dan weer tegenover dat al het beschikbare repertoire door Isabelle Faust al jaren geleden werd opgenomen, voor – u raadt het – het label Harmonia Mundi. Bartók rules.