CD-recensie
© Emanuel Overbeeke, februari 2021
Nono: La lontananza nostalgica utopica futura Marco Fusi (viool), Pierluigi Billone (elektronica en klankregie) Klik hier voor de recensie van Aart van der Wal |
Voor zover ik heb kunnen nagaan zijn met deze cd nu vijf opnamen van dit werk beschikbaar – en dat voor een lang werk uit 1988/89. Dat zegt veel over de kwaliteit van de muziek. De andere uitvoeringen heb ik niet kunnen horen, maar de nieuwe zal zich denk ik in dit gezelschap uitstekend staande houden. Als er iets op de cd valt aan te merken, dan hooguit twee dingen. In dit genre dat Nono in zijn laatste jaren diverse malen beoefende (zacht klinkende muziek van lange adem zonder een duidelijke puls en met kleine bijna onopvallende fluctuaties) is dit niet het ultieme meesterstuk. Dat blijft voor mij zijn Promoteo dat veel langer duurt (ongeveer drie uur) en veel spannender is (het was al twee keer in Nederland te horen ondanks de noodzakelijke grote logistieke inspanningen) en waarvan een schitterende opname bestaat onder Ingo Metzmacher (en dit is nog niet eens de enige opname). Wat La lontananza voor mij een fractie minder maakt is de soms niet helemaal geslaagde versmelting van de vioolklank met de elektronica (of was Nono bewust uit op contrast?) Een ander verschil is dat de muziek van Prometeo vloeiender doorloopt terwijl Nono in La lontananza kennelijk meer uit was op grotere rimpelingen in de vijver. La lontananza wordt daarmee een soort Prometeo in zakformaat (al is een uur vrijwel louter gelijkmatigheid die blijft boeien al een enorme prestatie). Wat daarbij zeker helpt is de uitstekende opname, de zeer informatieve toelichting die een mooie mix is van technische informatie en expliciete affiniteit. De hoes bevestigt een adagium uit de lp-tijd. Als de muziek nieuw en goed is, dan vaak ook de vormgeving (de foto van Nono staat pas in het tekstboekje). Het omslag is een kunstwerk in zichzelf.