CD-recensie
© Aart van der Wal, september 2018
Anna Fedorova - Four Fantasies Skrjabin: Pianosonate nr. 2 in gis (Sonate-Fantaisie) Chopin: Fantasie in f, op. 49 Schumann: Fantasie in C, op. 17 Beethoven: Pianosonate nr. 14 in cis, op. 27 nr. 2 (Mondschein) Anna Fedorova (piano) Vanaf 21 september verkrijgbaar |  |
Op 11 maart jongstleden trad de Oekraïense pianiste Anna Fedorova (27) op in het Zondagsconcert van AVRO/TROS. Ze speelde Rachmaninovs Paganini-rapsodie met de Philharmonie Südwestfalen onder leiding van de Nederlandse dirigent Gerard Oskamp. Fedorova was toen al geen onbekende, want haar Rachmaninov-video was op YouTube al miljoenen keren bekeken, maar er waren ook al cd's van haar: een met solowerken van Chopin, Liszt en Brahms (Disc Annecy, 2014), Rachmaninovs Tweede pianoconcert en Cellosonate (Piano Classics, 2014) en, zij het niet in de studio, diens 'Vijfde' pianoconcert ofwel de Tweede symfonie, maar dan in de bewerking voor piano en orkest van Alexander Warenberg. En in oktober 2017 besprak ik haar vertolking van Rachmaninovs Derde pianoconcert in combinatie met de pianoversie van Moesorgski's Schilderijen van een tentoonstelling, toen opgenomen en uitgebracht door Dutch Record Company (klik hier voor de recensie). Nu is er dan de debuut-cd op het eveneens Nederlandse label Channel Classics onder de titel 'Four Fantasies', zij het niet zonder knipoog, want de beide hierop vastgelegde werken van respectievelijk Skrjabin en Beethoven zijn een mengvorm van sonate en fantasie, waarbij van Beethovens op. 27 nr. 2 (aangeduid met 'Sonata quasi una fantasia') nog moet worden gezegd dat alleen het dromerige openingsdeel met enige 'fantasie' tot fantasie mag worden bestempeld. Maar veel doet het er niet toe, want ook hier geldt toch wel enigszins: 'what's in a name'.
Fedorova is geen klavierleeuw (leeuwin?) volgens de receptuur van een Volodos of, wat verder terug in de tijd, Berman of Cherkassky. Wie alleen daarvoor valt moet het niet bij haar zoeken. Maar er staat wel iets tegenover dat veel meer dan slechts innemend is: de goed gedoseerde spanningsopbouw, de kleurenrijkdom die zij in haar spel legt, de fraaie fraseringen, de overtuigende agogiek, de pulserende ritmiek zonder nodeloos afleidende accenten en de dynamische proportionaliteit. Haar inzicht doet mij denken aan dat van de Poolse pianist Piotr Anderszewski. Het weerspiegelt in ieder geval naadloos haar muzikale intuïtie, waarbij ze gelukkig het bombastische klatergoud vermijdt waardoor wel de pianist maar niet de componist op de voorgrond treedt. Het zijn allemaal eigenschappen die onderdeel uitmaken van het betoverende spel dat ook haar Rachmaninov/Moesorgski-cd zo bijzonder maakt. Fedorova is een muzikale dienaar van formaat die de aandacht krijgt die zij ook verdient. Kortom, een album dat er mag zijn!