CD-recensie

© Aart van der Wal, november 2022

Het album met de zeven symfonieën van Sibelius door het filharmonisch orkest van Oslo onder leiding van Klaus Mäkelä sleepte onlangs zowaar een heuse Edison in de wacht, maar ik vroeg me daarbij wel af: waarom eigenlijk? Zo bijzonder zijn die uitvoeringen niet (ik gun collega Emanuel Overbeeke uiteraard graag zijn eigen mening: klik hier), maar mogelijk heeft bij de jury meegespeeld dat de Fin vanaf dit seizoen nog als ‘artistiek partner' maar in 2027 voluit gaat als kersverse chef-dirigent van het Koninklijk Concertgebouworkest. De Edison was wellicht alleen maar bedfoeld als steuntje in de rug?

Jean Sibelius: groot liefhebber van Havanna-sigaren

Ik gun het deze absoluut veelbelovende dirigent graag, maar laat ons door al die hem omringende hosannaverhalen toch vooral niet afleiden van een andere Fin die als dirigent bepaald wel iets te zeggen heeft: de in 1985 in Lathi geboren Santtu-Matias Rouvali die, zoals hij op eerder uitgebracht albums al heeft bewezen, in het orkestrale oeuvre van Sibelius deksels goed de weg weet. Anders dan zijn landgenoot Mäkelä zoekt hij het niet in uiterste klankverfijning maar geeft hij liever voorrang aan het expansieve karakter dat óók in deze muziek huist. Hij verafschuwt duidelijk opgelegde cosmetiek en kiest in plaats daarvan voor pure expressie die is gevat in een net zo onvervalst klanklandschap. Dat spreekt me meer aan dat het beeld mooier maken dan het is, in casu door de componist bedoeld is. Rouvali gaat de diepte in waar Mäkelä vooral met klankvorming bezig is. Zou Rouvali wellicht naar Sibelius' Vierde symfonie door de Berlijners onder Karajan hebben geluisterd? Ik herken namelijk een aantal parallelle stilistische ingrediënten, maar het kan uiteraard toeval zijn. A propos: ik reken die Berlijnse uitvoering nog steeds tot een van de beste ooit.

Kortom, Rouvali heeft mij opnieuw weten te overtuigen, zowel in deze beide symfonieën als in de symfonische fantasie Pohjola's dochter.

index