CD-recensie
© Aart van der Wal, februari 2023 |
Toen ik de cover van dit album in handen had verbaasde ik mij: Clara Schumanns Pianoconcert op. 7 was door de ontwerpers zowaar het nummer 1 toebedeeld, terwijl ik niet beter weet dan dat zij 'slechts' één pianoconcert componeerde; en evenals dat van haar man Robert in de toonsoort a-klein. Waar of niet waar, het is een prachtig werk dat staat als een huis, al beweegt het zich - u raadt het misschien al - niet op hetzelfde hoge niveau als dat van 'haar' Robert. Over Clara heeft Siebe Riedstra hier al veel wetenswaardigs uit de doeken gedaan en kan ik mij dus beperken tot de uitvoering die - u raadt het misschien al - dankzij het grandioze spel van Beatrice Rana en de drigeerkunst van de verbeeldingsvolle 'klankschilder' Yannick Nézet-Séguin (wat zich uiteraard alleen tot volle glorie kan ontwikkelen dankzij een topensemble als het Chamber Orchestra of Europe) zich prompt in de topklasse heeft genesteld. Beter gaat het dus niet worden, anders uiteraard wel. Dit zo positieve beeld zet zich ongebroken voort in Schumanns op. 54, waarvan het piano- en het orkestspel eveneens is vervuld van werkelijk betoverende nuances, zowel in termen van articulatie, frasering en ritmiek als dynamiek. Er wordt met zoveel finesse en raffinement gemusiceerd dat het - uiteraard mede dankzij de uitstekende opname - niet alleen voortdurend genieten is, maar ook sprake is van een ware 'ear-opener'. Zeker met de partituur erbij stapelen de positieve verrassingen zich op. Het slot (een lumineus idee!) mag er ook zijn: Widmung op. 25 nr. 1 van Robert Schumann, hier niet gepresenteerd als lied maar als pianobewerking van Franz Liszt, die het - zeer toepasselijk - de titel 'Liebeslied' meegaf. Het is het muzikaal gevatte zinnebeeld van de liefde tussen Robert en Clara: een betere afsluiting van dit programma lijkt me ondenkbaar, en zoals dat geldt voor de beide voorgaande werken, net zo fantasievol door Rana uitgevoerd. index |
|