CD-recensie

© Aart van der Wal, juni 2023

Waar komt het in de (opname)studiopraktijk op neer? Op het scheppen van de voorwaarden die het beluisteren hopelijk tot een avontuur, of anders wel tot een boeiende ervaring kunnen maken. Dat uit zich dan in zaken als articulatie, accentuering, frasering, tempo, dynamiek en ritmiek. Het is in deze beide uitvoeringen door de Freiburgers onder de Spaanse dirigent Pablo Heras-Casado allemaal volop present en tot in de puntjes gerealiseerd. De in de historiserende uitvoeringspraktijk gepokte en gezamelde Freiburgers (ook dirigent René Jacobs, wiens Schubert met het B'Rock Orchestra bij Pentatone te vinden is, heeft daaraan een behoorlijk steentje bijgedragen) spelen op het spreekwoordelijke puntje van de stoel, maar zonder expressief te overdrijven (vibrato is geen ‘zonde', maar evenmin een hulpmiddel om te pas en te pas van stal te halen).

Dit zijn strak geleide, maar wel degelijk ademende, expansieve vertolkingen die dankzij die aanpak nergens het punt van romantische overdosering bereiken, in een strikt heldere, doorgaans ook kruidige (pauken!) betoogtrant die de structuur van de beide werken eveneens goed tot haar recht laat komen (alle herhalingen worden gerespecteerd: ook al zo'n kenmerk van structuurbesef). Het spel van licht en donker, van zon en schaduw is net zo overtuigend als de kwaliteit van het orkestspel. Heras-Casado toont een fijn gehoor voor balans en nuance, een dirigent ook die niets opheeft met opgelegd pandoer en de indruk (of de suggestie) vestigt werkelijk alles uit de partituur te kunnen halen. Kortom, orkest en dirigent leveren een prestatie van formaat die aldus de aandacht van de toehoorder voortdurend gevangen houdt.

De combinatie van nr. 5 en 7*, maar ook een eerdere uitgave van 3 en 4 (hier besproken) wijst mij in de richting van plannen om tot een integrale cyclus te komen. Áls dat zo is hebben we met deze interpretaties al een vrij helder beeld van wat het vervolg ons gaat brengen; en daarmee is op de keper beschouwd artistiek niets mis.

De opname werd al gemaakt in november 2021 in het Festspielhaus in Baden-Baden, maar werd eerst nu uitgebracht. De 'realisatie' vond volgens het boekje plaats in de Teldex-studio in Berlijn, wat naar ik aanneem betrekking heeft op de nabewerking. Iets anders kan ik namelijk niet verzinnen. De opname is trouwens puik.

_____________
* Harmonia Mundi heeft de 'Onvoltooide' het nr. 7 meegegeven. Dat is uiteraard prima (de kans dat die verloren gewaande symfonie ooit nog boven water komt is nihil), maar wij houden ons toch maar consequent aan de oude nummering: 8.

index