CD-recensie
© Aart van der Wal, juni 2024
Rachmaninoff For Two Rachmaninov/Trifonov: Symfonie nr. 2 (3. Adagio) (bew. voor twee piano's) Rachmaninov: Suite nr. 2 op. 17 - Suite nr. 1 op. 5 - Symfonische dansen op. 45 Sergei Babayan, Daniil Trifonov (piano) |
Daniil Trifonov studeerde onder meer aan het Cleveland Institute bij Sergei Babayan, maar dat is alweer lang geleden. Wel is er een warme en ongetwijfeld levenslange vriendschap uit voortgevloeid die over de artistieke grenzen heen gaat en waaruit vele gezamenlijke optredens zijn voortgevloeid. Een van die optredens vond in de opnamestudio plaats, in Chopins Rondo in C voor twee piano's op. post., hier door mij besproken.
Beide pianisten worden niet gedreven door strak aangelijnd spel - het roept Arkadi Volodos in herinnering - en dat werkt ook in dit Rachmaninov-programma uiterst zegenrijk uit. Het door Trifonov voor twee piano's gearrangeerde Adagio uit de Tweede symfonie profiteert er nog eens extra van omdat de zwoele strijkerscantilenen zich niet of nauwelijks adequaat laten 'vertalen' naar de in (deze) verhouding 'harde' pianoklank. Wat niet wegneemt dat Trifonov ook op dit gebied op veel talent kan bogen. Immers, een bewerking als deze is niet alleen slechts een puur technische aangelegenheid: er komt ook de nodige verbeelding aan te pas.
 |
Rachmaninov in de 'Senar'-villa, gelegen bij Hertenstein, aan het Meer van Luzern. Hij kocht het in 1932 en voltooide er onder meer de Paganini-rapsodie en de Derde symfonie. |
In deze werken wordt een indrukwekkende brug geslagen tussen verfijning en expansie, lyriek en weerbarstigheid, scherp aangezette contrasten en poëtisch-gloedvolle betovering. Dit is duo-spel dat bovenal grote autoriteit uitstraalt, mede ingegeven door het door de technici subliem gevangen klankbeeld: beide vleugels zijn werkelijk ideaal opgenomen, met een wijds klankpanorama dat reikt van discant tot bas.
Wie wil hier eigenlijk niet zwelgen in deze van romantiek doordesemde muziek, zo uitgevoerd als op dit album? Terwijl technische hobbels niet lijken te bestaan; en dat zijn er vele, zoals in het uiterst virtuoze openings-Alla Marcia in de Tweede Suite. De daarop volgende Wals (Presto!) is - het is slechts een voorbeeld - een regelrecht wonder van volmaakt samenspel.
Ook in de snelste passages blijft het spel van de beide pianisten adembenemend, is de articulatie perfect (daarom ook geen enkele kortademige jachtigheid die zoveel kan bederven) en ontwikkelt het timbre zich ook in de meest virtuoze passages wonderschoon.
De indrukken in simpele termen samengeperst: dit is boven iedere kritiek verheven spel dat bovendien is vervuld van romantische grandeur en gehuld in onweerstaanbare schoonheid.