CD-recensie

© Aart van der Wal, augustus 2023

Mendelssohns Vioolconcert in e, voltooid in 1844, drie jaar vóór zijn dood, is publiekslieveling en menige violist heeft er furore mee gemaakt, waaronder Janine Jansen, die op 7 september in het Amsterdamse Concertgebouw het werk voor de zoveelste maal ten tonele voert, ditmaal bijgestaan door de Sächsische Staatskapelle Dresden onder leiding van Christian Thielemann. Het is ook een concerto dat zich gemakkelijk laat combineren met de meest uiteenlopende muziek, zoals in Amsterdam Strauss' Ein Heldenleben.

Daarentegen is Mendelssohns Vioolconcert in d, daterend uit 1822, veel minder bekend geworden. Het is minder opulent getoonzet, heeft een (nog) jeugdige inslag en kent naast de soloviool alleen een strijkorkest. Mendelssohn heeft om de een of andere reden het stuk nooit in druk willen geven. Na zijn dood gaf zijn weduwe het manuscript van het inmiddels al lang en breed vergeten opus aan de met het echtpaar bevriende Ferdinand David, dezelfde violist die het Vioolconcert in e ten doop had gehouden. David heeft er, voor zover we weten, vervolgens niets mee gedaan. De eerste uitvoering ervan vond eerst plaats op 4 februari 1952, in New York.

Van de Chinees-Australische violist Christian Li (*2007) besprak ik al eerder een opname (klik hier) en was daarover behoorlijk enthousiast. Zo jong als hij was sprak uit zijn vertolkingen een musicus met een ‘eigen stem', mede gedragen door een toen al sterk ontwikkeld gevoel voor klank, structuur en ruimte. Een ‘piepjonge Mozart onder de violisten', zo schoot het mij tijdens het beluisteren te binnen. Wat ik van hem op YouTube heb gehoord én gezien gaf me ook de overtuiging dat hij zowel richting publiek als zijn medemusici al was uitgegroeid tot een charismatische podiumpersoonlijkheid.

Wat ik toen ook schreef: talent verloochent zich nooit, waarbij leeftijd de grenzen bepaalt noch afbakent. Op het vorige album was artistieke rijpheid voor mij evenwel niet zozeer een belangrijke overweging omdat het door Li gekozen repertoire mij daartoe geen aanleiding gaf, maar met het romantisch getinte Mendelssohn-concert liggen de kaarten uiteraard anders. Ik kan er echter net zo positief over zijn als over Li's instrumentale stijl, die wordt gekenmerkt door strikte helderheid, een gloedvolle en warme, maar niet al te grote toon, volmaakte intonatie en articulatie, fraai uitgewerkte dynamische nuances en de fraseringen volgens de regelen der kunst. Wat toen gold, geldt ook nu: het ‘spelen' met klankkleuren, met een poëtische, lyrische maar ook het energieke en precieze inslag. Kortom, topviolistiek.

Het aardige van dit nieuwe album, dat de titel Discovering Mendelssohn heeft meegekregen, is dat we door het gekozen repertoire eveneens kennis kunnen maken met andere aspecten van Christian Li's veelzijdige interpretatiekunst, naast die van andere musici van kaliber: ze staan hem in zijn kleurrijke exploraties net zo muzikantesk bij. Evenals op het voorgaande album is het opnieuw het uitstekend presterende Melbourne Symphony Orchestra dat de hoofdmoot van het programma voor zijn rekening neemt, met op de bok de veelzijdige Sir Andrew Davis.

Het enige bezwaar dat tegen deze uitgave zou kunnen worden ingebracht is dat de titel ervan de lading onvoldoende dekt en dat het nogal veel ‘strooigoed' betreft, waarbij ik de bewerkingen verder maar onbesproken laat. De opname mag geslaagd heten.

Li speelt op een aan hem uitgeleende Guarneri-viool uit 1737.

index