CD-recensie

 

© Aart van der Wal, februari 2018

 

Mendelssohn: Symfonie nr. 4 in A, op. 90 (Italiaanse) - nr. 5 in D, op. 107 (Reformatie)

NDR Radiophilharmonie o.l.v. Andrew Manze
Pentatone PTC 5186611 • 64' • (sacd)
Opname: januari 2016 (nr. 4); februari 2017 (nr. 5), Grosser Sendesaal, NDR Landesfunkhaus, Hannover

 

   

Na de eerder op deze site besproken Eerste en Derde (Schotse) symfonie van Felix Mendelssohn de filharmonie van de Noord-Duitse omroep onder Andrew Manze (klik hier) is het nu de beurt aan de Vierde (Italiaanse) en Vijfde (Reformatie) symfonie.

Voor wie het is ontgaan: Manze is sinds 2014 de chef-dirigent van de NDR Radiophilharmonie (daarvoor was hij acht jaar chef in Helsingborg). Misschien herinnert u zich Manze ook als in de Oude Muziek gespecialiseerde violist (in 1996 was hij een van de leiders van The Academy of Ancient Music en van 2003 tot 2007 stond hij aan het hoofd van een net zo prestigieus ensemble: The English Concert, toen als opvolger van Trevor Pinnock). Maar ook met andere 'traditionele' orkesten heeft hij inmiddels zo het een en ander opgenomen. U vindt op de site daarvan voldoende voorbeelden (als violist wist Manze overigens ook goed van wanten: in 2005 klasseerde ik hem zonder voorbehoud als meesterviolist en barokspecialist - klik hier).

Zeker, in het domein van de klassieke muziek is hokjesgeest geen onbekend verschijnsel, wat niet wegneemt dat menige barokspecialist zijn vleugels heeft uitgeslagen naar het conventionele symfonieorkest. Voorbeelden te over. Ik noem slechts Nikolaus Harnoncourt, John Eliot Gardiner en Ton Koopman (het omgekeerde komt trouwens veel minder voor). Het aardige van dit 'vreemdgaan' is dat dergelijke specialisten hun kennis op het gebied van de historiserende uitvoeringspraktijk kunnen overbrengen naar het 'gewone' symfonieorkest. De daaruit voortvloeiende kruisbestuiving is alleen maar positief te noemen (hoewel ik me een nogal kruidige uitspraak van Bernard Haitink herinner: dat Harnoncourt de klank van 'zijn' Concertgebouworkest dusdanig had veranderd dat hij, Haitink, die nog maar nauwelijks herkende). Andersom werkt het uiteraard ook. Kortom, men leert van elkaar.

Het wordt wat deze Mendelssohn betreft een herhaling van zetten, maar dan wel in strikt positieve zin, want ook deze uitvoeringen getuigen van grote bevlogenheid, spiritualiteit en een hechte structuur. De details komen bijzonder fraai uit deze opname tevoorschijn en de opgeroepen sfeerbeelden dragen bovendien duidelijk bij aan het klankfeest. Dit is een schoolvoorbeeld van fantasievol musiceren. Dat deze uitgave in 'surround' is uitgebracht is bovendien een extra aanbeveling.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links