CD-recensie
© Aart van der Wal, september 2017
Mahler 4 Movements Mahler: Totenfeier (1888) - Symfonie nr. 10 (Adagio) - Blumine (1884/88) Mahler/Britten: What the wild flowers tell me (bewerking van het tweede deel van Mahlers Derde symfonie) Rundfunk Sinfonieorchester Frankfurt o.l.v. Paavo Järvi |
Toen ik onlangs een bespreking wijdde aan Mahlers 'Totenfeier' onder leiding van Vladimir Jurowski (klik hier) kwam ik in mijn collectie nog een cd tegen met hetzelfde werk, ditmaal door het Rundfunk Sinfonieorchester Frankfurt dat wordt gedirigeerd door Paavo Järvi, in een opname uit 2008, uitgebracht op Virgin Classics. Een cd die mij door het label te recensie was toegestuurd, maar die ik blijkbaar om de een of andere reden had verzuimd te bespreken. Die omissie maak ik dan bij deze goed.
Het is een uitgave geworden met zowel plussen als minnen. Aan de pluskant een sfeervolle uitvoering van 'Blumine' en Brittens adaptatie van 'Wat de wilde bloemen mij vertellen', het tweede deel uit de Derde symfonie. In het boekje wordt door Michael Kennedy keurig uitgelegd dat Britten tijdens het fameuze Aldenburgh Festival in 1967 de eerste uitvoering dirigeerde van 'Blumine' (het was door Mahler oorspronkelijk geconcipieerd als vijfde deel van zijn Eerste symfonie, maar hij schrapte het in 1896 alsnog).
Aan de minkant de oppervlakkige uitvoering van 'Totenfeier' (u kunt er meer over lezen in de reeds aangehaalde Jurowski-recensie) en het Adagio uit de Tiende symfonie. Het is wat dit betreft duidelijk: Paavo Järvi was - althans in 2007/08 - zeker (nog) geen Mahler-dirigent: hij weet de weg nog niet goed te vinden in Mahlers diepgelaagde, expressieve labyrint. Dat dit voor 'Blumine' en Brittens bewerking niet geldt heeft alles te maken met het 'naïeve' ('argeloos' is in dit geval misschien nog een treffender typering) en lichtvoetige karakter van deze stukken. Dat er op twee locaties is opgenomen is geen storende factor: de technici hebben beide in goed evenwicht met elkaar gebracht. Zo komt het tenminste uit de luidsprekers. De conclusie is wat mij betreft dat het geen productie is geworden om echt warm voor te lopen, zij het dat zowel 'Blumine' als Brittens bewerking samengebracht op een cd best wel aantrekkelijk is (al beloopt de totale tijdsduur daarvan niet meer dan zo'n zeventien minuten).