CD-recensie
© Aart van der Wal, februari 2013
 |
Rachmaninov: Pianoconcert nr. 3 in d, op. 30* - Prélude in g, op. 23 nr. 5
Leimer: Pianoconcert nr. 2 (Musik für Klavier und Orchester)
Kurt Leimer (piano), Nürnberger Symphoniker o.l.v. Zsolt Deaky* - Orchestra della Radio della Svizzeria Italiana o.l.v. Leopold Stokowski
Opname: 1961*, 1968
Colosseum Classics COL 9205.2 • 63' •
Dit is de derde release door de in Zwitserland gevestigde Kurt Leimer Stichting die zich ten doel heeft gesteld om zoveel mogelijk jonge en getalenteerde pianisten een kans te geven op het concertpodium; en daarmee dan tevens als hommage aan de pianist, componist en pedagoog Kurt Leimer (Wiesbaden 1920 - Vaduz 1974). De voorgaande twee uitgaven besprak ik reeds eerder (klik hier en hier).
De naam Leimer mag dan niet op ieders lippen liggen, reeds op jonge leeftijd werd de kwaliteit van zijn spel herkend door grootheden als Walter Gieseking, Carl Schuricht en Wilhelm Furtwängler. Zijn eerste publieke optreden vond in 1938 in Berlijn plaats, waarmee de negentienjarige zijn openbare proeve van bekwaamheid aflegde na een intensieve studie bij onder anderen Vladimir Horbowsky, die nog een leerling van Rachmaninov was geweest. In 1939 nam Leimer les bij Edwin Fischer, maar een glanzende carrière op het podium werd danig in de weg gezeten door de dienstplicht en het verblijf in een gevangenis in Livorno.
'Rach Third' is onder de handen van Leimer eerder klassiek dan epaterend, het effect is ondergeschikt aan de kristalheldere lijnen die die pianist in de beide handen vlekkeloos uitzet. Dat hij in dit romantische werk niet grootschalig uitpakt zullen sommigen misschien als een bezwaar opvatten, maar het levert in dit geval wel een fascinerend tegenwicht op ten opzichte van de vaak overgeromantiseerde, bijna uit hun voegen barstende uitvoeringen die we met regelmaat krijgen voorgeschoteld. Dat Leimer geen vertolker was zoals een Cherkassky, Horowitz, Rachmaninov zelf of - om een vergelijking met een hedendaagse pianist te maken - Volodos, zie ik, het schitterende, subliem afgewogen spel hierbij in aanmerking genomen, niet als een nadeel. Hoewel ik Rachmaninov zelf voor geen geld zou willen missen: zijn vertolkingen van (niet alleen!) eigen werk zijn en blijven uniek. Ook de Prélude treft door een sobere aanpak, waardoor allerlei details die meestal ongemerkt voorbijgaan nu haarscherp geciseleerd uit de speakers komen.
Minder te spreken ben ik over Leimers Tweede pianoconcert dat het duidelijk moet hebben van virtuoos en oppervlakkig vingerwerk, want veel meer valt er aan dit klatergoud eigenlijk niet te beleven. Misschien is 'Musik für Klavier und Orchester' uiteindelijk een betere titel, want het werk gaat mank aan een hechte structuur. Het heeft meer weg van een breed uitgesponnen fantasie dan van een driedelig pianoconcert. Het is een curiosum, dat wel.
De opnamen zijn blijkbaar digitaal opgefrist want zo klinken ze.