CD-recensie
© Aart van der Wal, juli 2023
Saint-Saëns: Vioolconcert nr. 3 in b, op. 61 Glazoenov: Vioolconcert in a, op. 82 Rudolf Koelman (viool), Sinfonietta Schaffhausen o.l.v. Paul K. Haug |
Het is alweer lang geleden dat ik kennismaakte het vioolspel van de Nederlandse, in Zwitserland wonende en werkende violist Rudolf Koelman. Dat was 'ergens' in 2009, toen ik een album met de beide vioolconcerten van Paganini in handen kreeg, een uitgave die door Siebe Riedstra hier werd besproken. In zijn recensie vindt u ook het een ander over de violist.
Wat toen gold geldt ook voor dit nieuwe album: Koelmans affiniteit met (ook) dit repertoire is zonneklaar, hij speelt beide concerten met een vlekkeloze techniek, met een romantische toets (uiteraard!), gloedvol en glanzend van toon, vervuld van veel passie en spanning. Kort samengevat is dat precies wat deze beide concerten nodig hebben én krijgen. Evenals de solist trekt dirigent Paul K. Haug fraaie spanningsbogen terwijl op het orkestspel niets valt aan te merken. Er wordt op de punt van de stoel gemusiceerd, de orkestklank is niet zwaar op de hand, soepel en wendbaar, met de juiste dosis graviteit.
De samenwerking tussen solist en dirigent is ideaal, het markante expressieve profiel dat beide concerten zozeer siert en verbindt komt in deze vertolkingen optimaal tot zijn recht. Alles bijeen genomen is dit een prestatie van de bovenste artistieke plank
Jammer dat het na driekwartier alweer voorbij is: een passende aanvulling was zeker welkom geweest. Dat heeft alles te maken met het vierdelige (de cadens meegerekend) Glazoenov-concert, dat niet meer dan zo'n twintig minuten in beslag neemt (Saint-Saëns was overigens evenmin lang van stof: op. 61, zijn meest bekende vioolconcert, duurt slechts bijna een halfuur). De orkestbezetting mag er evenwel zijn: in die twintig minuten is het 'woord' aan het dubbelbezet hout (waaronder piccolo), koperblazers (maar liefst vier hoorns en drie trombones!), triangel, bekkens, glockenspiel, harp en strijkers. De Rus heeft in dit opzicht voor wat toch een relatief kort en concertant werk is, stevig willen uitpakken...
Ik veronderstel dat dit geen live-opnamen zijn (áls het zo is, is er van publiek niets te merken), maar zo komen ze wel uit de luidsprekers: de vonken spatten ervan af.