CD-recensie

 

© Aart van der Wal, februari 2017

 

Glass: Opening uit Glassworks (1981) - Opening uit Glassworks (arr. Christian Badzura) - Études (1991-2012): nr. 9 - nr. 2 - nr. 6- nr. 5 - nr. 2 (arr. Christian Badzura) - nr. 13 - nr. 15 - nr. 3 - nr. 14 - nr. 5 (arr. Christian Badzura) - nr. 18 - nr. 20 - nr. 9 (arr. CFCF)

Víkingur Ólafsson (piano), Siggi String Quartet: Una Sveinbjarnardóttir, Helga Þóra Björgvinsdóttir, Þórunn Ósk Marínósdóttir en Sigurður Bjarki Gunnarsson

DG 4796919 • 80' •

Opname: oktober 2016, Harpa Concert House, Reykjavik

   

Onlangs werd Philip Glass tachtig en dat werd in Carnegie Hall in New York groots gevierd. Met onder het selecte gezelschap uiteraard veel musici (Lavinia Meijer was er ook bij) en andere coryfeeën uit de muziekindustrie. Het was een mijlpaal die zowel een voorloper als een vervolg had, met extra veel concerten en cd-uitgaven. Want daarover zullen vriend en vijand het ongetwijfeld eens zijn: Philip Glass is een fenomeen die met zijn minimalistische muziekstijl miljoenen liefhebbers naar zich toe heeft weten te trekken. En veel musici niet te vergeten (een aantal van hen heeft ongetwijfeld daarop ingespeeld). Het is en blijft een merkwaardig verschijnsel dat gemakkelijke muziek zo snel zoveel aanhangers weet te vinden en dat diezelfde musici zich er zo vierkant achter scharen. "Je houdt ervan, of niet; en daarmee is alles gezegd," werd mij toegefluisterd. Maar ook "smaken verschillen." Simpel en effectief, en zo is het in feite ook. Ik vind dat de muziek van Glass evenals die van bijvoorbeeld Pärt in een veel te nauw melodisch, harmonisch en ritmisch spectrum gevangen zit en dat dit ook duidelijk de bedoeling moet zijn geweest: de gevangenschap is vrijwillig opgelegd, en wie wil ontsnappen zoekt immers méér en dan geen meer van weinig. "Music is a place as real as Chicago, or any other place you want to think of" is een van Glass' stellingen die ik met een gerust hart kan onderschrijven, maar dat zegt op zich niets over zoiets specifieks als de muziek van Glass.

Mijn kritiek op de componist Glass neemt niet weg dat de IJslander Vikingur Ólafsson en zijn strijkende landgenoten alleszins respectabele Glass-vertolkers blijken te zijn. Zij worstelen met hetzelfde probleem als Valentina Lisitsa eerder in de pianostukken: de muzikale substantie is van een al te licht soortgelijk gewicht om er meer van te maken dan wat er in zit. Wie ze boven zichzelf wil uittillen vertilt zich eraan. Vreemd maar waar. Maar dat maakt hun kijk op deze miniaturen niet minder interessant. De opname is een juweeltje.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links