CD-recensie

© Aart van der Wal, december 2015

Ik heb op deze site al eerder vol lof bericht over het pianospel van de op 11 december 1973 in Kiev geboren, maar in de VS gevestigde Valentina Lisitsa en dus had ik best wel hoge verwachtingen van deze nieuwe Decca-uitgave. Ik wist natuurlijk al bij voorbaat dat in de pianomuziek van Philip Glass geen ruimte was voor virtuositeit en dat de expressieve waarde moest worden gehaald uit meanderende pianoklanken. Dat Lisitsa zich aan Glass zou wagen ligt in zekere zin voor de hand, want vorig jaar zette ze, eveneens voor Decca, pianomuziek van Michael Nyman op cd.

De hoofdmoot van deze cd bestaat uit filmmuziek van Glass in een pianojasje. Dat is best aardige muziek in de zin van beeldondersteunend, maar alleen op het gehoor valt er aan dit gekabbel weinig te beleven. We zitten heel dicht tegen muzak aan, en dat is toch bepaald geen compliment. Lisitsa probeert er duidelijk het beste van te maken, maar slaagt daarin slechts ten dele, mogelijk doordat de muziek de vertolker zo weinig te bieden heeft. Ik denk dat we in dit geval met niet meer dan een modeverschijnsel te maken hebben. Het mondt al snel uit tot een vingeroefening die de aandacht nog slechts met moeite kan vasthouden. Nee, ik hoor Lisitsa liever met Rachmaninov en Liszt, het Grote Werk zogezegd. De pianoklank is realistisch vastgelegd. De opnamelocatie is onder meer bekend van de opnamen die Alfred Brendel voor het Philips-label maakte.

index