CD-recensie
© Aart van der Wal, oktober 2022
Philippe Gaubert - Klik hier voor het inhoudsoverzicht Nolwenn Bargin (fluit), Maki Wiederkehr (piano), Ensemble Chant du Vent |
 |
Het Zwitserse muzieklabel Claves stuurt mij steevast spontaan nieuwe uitgaven en dat levert menigmaal een verrassing op dankzij repertoire dat ik niet ken. Hoewel de klemtoon ligt op Zwitserse componisten worden er regelmatig uitstapjes gemaakt naar toondichters in andere landen, zoals ditmaal naar Philippe Gaubert (1879-1941) die vooral bekend is geworden als medeauteur van het gezaghebbende Méthode complète de flûte , dat nog steeds, een eeuw na de eerste publicatie, als een standaardwerk op het gebied van het fluitspel geldt. Gauberts bekendheid geldt evenwel vrijwel uitsluitend de wereld van de fluitisten, want daarbuiten is hij een grote onbekende. En dit ondanks het feit dat hij een niet al te groot maar wel aantrekkelijk aantal composities op zijn naam heeft staan, waaronder zelfs een opera: Naïla, uit 1927. Dat hij zich als toondichter vooral heeft toegelegd op de fluit ligt uiteraard voor de hand, maar ook is er van zijn hand een symfonie, een viool- en een celloconcert, naast kamermuziek waaronder een blaaskwintet.
Oorspronkelijkheid is een lastig thema en dat geldt ook voor de muziek van Gaubert. Hij ontving in 1905 weliswaar de prestigieuze Prix de Rome en het was niemand minder dan Albert Roussel die een deel uit diens Joueurs de flûte aan hem opdroeg, maar een vernieuwer was hij daarentegen niet. Zoals we dat ook aantreffen bij bijvoorbeeld Nederlandse componisten in die periode: knap geconstrueerde muziek van een hoog diverterend karakter, Frans georiënteerd naar de toen heersende mode à la Ravel, Fauré en Debussy.
Het is zeker vermeldenswaard dat Gaubert niet alleen als componist, maar ook als pedagoog aan het Parijse conservatorium bekendheid genoot en dat hij in de verscheidene muziekencyclopedieën terecht wordt aangemerkt als een van de echt belangrijke uitvoerende musici tijdens het interbellum, want na zich als solofluitist verdienstelijk te hebben gemaakt bij het orkest van de Parijse Opéra bracht hij het daar zelfs tot chef-dirigent, zoals hij ook geruime tijd de scepter zwaaide over het conservatoriumorkest dat ook internationaal naam maakte als Orchestre de la Société des Concerts du Conservatoire. Wie Gaubert als dirigent van eigen werk wil horen verwijs ik graag naar de recensie van collega Aarnout Coster (klik hier).
De vertolkingen op dit nieuwe Claves-album zijn consistent idiomatisch en technisch tot in de puntjes afgewerkt, ondanks de grote verscheidenheid aan instrumentalisten. Vertolkingen die bovendien getuigen van een frisse en onbevangen blik op deze partituren en zeer verbeeldingsvol tot leven worden gewekt. Zonder meer een knappe prestatie.
In 2014 verscheen op het label Indésens Records het dubbelalbum Musique de chambre avec flûte et piano door het duo Vincent Lucas en Laurent Wagschal (o.a. op Spotify), waarbij dit nieuwe album zeker als meer dan een welkome aanvulling mag worden beschouwd.