CD-recensie

© Aart van der Wal, april 2022

In het boekje wordt het enthousiast aangekondigd: dat deze zes sonates voor harp en fagot van Luigi Concone een verrijking van het repertoire inhouden aangezien er niet of nauwelijks andere werken in die periode in dit op zich bijzondere genre zijn overgeleverd. De componist is Luigi Concone die, zoals de naam al aangeeft, van Italiaanse origine was, maar evenwel het merendeel van zijn leven in het toen al mondaine Parijs doorbracht.

Veel weten we overigens niet van hem. Wel dat hij 'ergens' in de eerste helft van de negentiende eeuw in Turijn werd geboren uit een belangrijk, vijf generaties omspannend geslacht van musici en handwerklieden en dat hij zich ontwikkelde tot harpist, componist en muziekleraar. Hij was geruime tijd verbonden aan de hofkapel van Tutino, alvorens hij zijn geluk in de Franse hoofdstad ging beproeven. Daar werd ook het grootste deel van zijn composities (onder de naam 'Louis' Concone) door de muziekuitgever Richault gepubliceerd. Later zou ook het Italiaanse uitgevershuis Ricordi zich erom bekommeren. Rond 1900 werden zijn 30 'Progressieve Studies' op. 26 in Parijs door Costallat uitgegeven.

De op dit nieuwe album verschenen 'Zes Preludes gevolgd door Zes Progressieve Sonates' op. 2 zijn volgens een toen alom beproefd vormrecept vormgegeven. Met uitzondering van de driedelige nr. 6 betreft het vierdelige sonates met een 'preludio' als openingsdeel (u kunt het hier gedetailleerd bekijken). Wat daarin ook duidelijk te herkennen is, is Concones voorliefde voor de A-B-A liedvorm, zoals ook diens romantische toets onmiskenbaar is. Wat deze muziek evenwel merendeels moet ontberen is oorspronkelijkheid, wat zich zowel in het melodische als harmonische verloop doet gelden. Hoewel de beide vertolkers voor deze stukken zeker een lans hebben willen breken en met hun niet geringe technische arsenaal en muzikale inzichten een absoluut overtuigend pleidooi ervoor hebben weten te houden, kon ik er toch niet echt warm voor lopen. Onlangs besprak ik een cd met uitsluitend muziek van Luigi Marchesi (klik hier), waar ik tot een enigszins vergelijkbaar oordeel kwam: muziek die niet uitblinkt in inventiviteit, zonder dat ik er echter het etiket 'pretentieloos' op wil plakken. Eerder de indruk van gelegenheidswerk, met, wat deze sonates van Concone betreft, wel als enige 'compensatie' de bepaald niet alledaagse bezetting van harp en fagot. En dat het een typisch voorbeeld van comfortabele huismuziek is die, de platitudes ten spijt, een bepaald tijdsbeeld weerspiegelt waarin stukken als deze, voor korte of langere tijd, hun plaats en functie hadden. Waarbij we evenmin uit het oog (of oor) mogen verliezen dat we anno nu bepaald anders tegen deze muziek aankijken dan toen het geval moet zijn geweest.

Dan nog dit. Dit betreft een World Premiere Recording. Ik had nog nooit van Luigi Concone gehoord, totdat de fagottist Mavroudes Troullos spontaan dit album bij mij introduceerde met de vraag of ik het wilde bespreken. Zo is het gekomen...

index