CD-recensie
© Aart van der Wal, november 2017
Chopin: Préludes nr. 1-24 op. 28 - Pianosonate nr. 2 in bes, op. 35 - Scherzo nr. 2 in bes, op. 31 Cédric Tiberghien (piano) |  |
Ik vraag me weleens af wat musici bezielt om een toch al onoverzienbare discografie (alleen al van Chopins préludes telde ik in de catalogus 120 opnamen!) nog verder uit te breiden. Ik heb grote waardering voor de Franse pianist Cédric Tiberghien (hij speelde afgelopen vrijdagavond en zondagmiddag werkelijk de sterren van de hemel in Messiaens Turangalîla-symfonie, maar ook elders op onze site vindt u lovende besprekingen van zijn spel), maar waarom gekozen voor dit zo traditionele programma, met als 'aanvulling' op de préludes de Tweede pianosonate en het Tweede scherzo, twee werken die in de catalogus eveneens en in excellente uitvoeringen rijk vertegenwoordigd zijn. Terwijl het een volstrekt onmogelijke taak is om interpretatief echt nog iets nieuws aan deze stukken toe te voegen. Dat het met de techniek van Tiberghien dik in orde is, is al evenmin een echte aanbeveling, want ook dat is vandaag de dag niets bijzonders meer. Blijft over de prachtige opname, maar ja.daarvan zijn er inmiddels ook meer dan genoeg. Kortom, prachtig Chopin-spel, goed opgenomen, maar geen uitgave waar in het enorme veld van Chopin-vertolkingen nog veel eer mee te behalen valt. Tot slot: de keus voor twee opeenvolgende werken in bes-klein lijkt me niet zo gelukkig. De grote dirigent Erich Leinsdorf heeft in zijn boek 'The Composer's Advocate' eens uitgelegd waarom twee of meer stukken in hetzelfde programma uit de weg moet worden gegaan. Dat kan wat mij betreft ook naar de cd worden doorgetrokken, al hoeft natuurlijk niemand de sonate en het scherzo direct na elkaar te beluisteren. Wat deze drie werken wel met elkaar verbindt is de periode waarin ze zijn ontstaan: de préludes en de sonate in 1839, het scherzo in 1837. O ja, en Hyperion doet (nog?) niet mee aan de Spotify-revolutie.