CD-recensie
© Aart van der Wal, januari 2023 |
In november van het vorig jaar besprak ik het album op het 'huismerk' van Philippe Herreweghe (klik hier), niet wetend dat kort daarop een tweede album zou volgen, een live-opname uit januari en februari 2020, gemaakt in het akoestisch 'betonnen' Londense Barbican. Al moet ik er gelijk bij aantekenen dat de akoestiek gelukkig danig onderhanden is genomen en dat de opnametechnici van Classic Sound die betonnen kolos (hoe kun je zoiets ontwerpen, dacht ik vaak) aardig onder controle hebben gekregen. Het betreft de registratie van twee live-concerten en dat betekent in dit geval meer exuberantie en spanningsbogen dan we bij Herreweghe aantreffen, die - waar eveneens veel voor te zeggen is - een soberder vertolking voorstond. Bij Rattle is het de sopraan Elsa Dreisig die voor het publiek als ster-van-de-avond (ze zingt letterlijk als een engel) moet hebben gegolden, al had dit wel tot gevolg dat de rol van Jezus, hoewel vol overtuiging gezongen door de tenor Pavol Bresnik, daardoor mogelijk iets meer in de schaduw van zijn 'beschermengel' kwam te staan. Het is overigens gissen waarom Beethoven deze rol niet aan een bariton of bas als 'zwaargewicht' heeft toebedeeld, maar een goede reden zou kunnen zijn geweest dat de componist bij de rol van Christus niet alleen de heroïek maar ook een zekere mate van breekbaarheid muzikaal vorm wilde of moest geven (wat in de tekst van Huber duidelijk tot uitdrukking komt). De bas David Soar in de rol van Petrus heeft de componist slechts bescheiden uitgewerkt (zijn aandeel komt eerst tegen het einde van het stuk tot gelding) presteert uitstekend, zoals dat ook geldt voor het uit de kluiten gewassen engelen- en soldatenkoor dat door het London Symphony Chorus feilloos wordt vormgegeven. Het orkest is niet minder geïnspireerd, wat geen verwondering zal wekken: het was dolgelukkig met het aantreden van Simon Rattle met ingang van het concertseizoen 2017-2018, als de nieuwe chef die Berlijn voor Londen had verruild. Sir Simons eerste optreden met het LSO gaat al terug naar oktober 1977 (hij was toen pas 22!), waarna hij er regelmatig mee optrad. Een verbintenis die de nodige vruchten heeft afgeleverd en waarvan ook deze Christus am Ölberge getuigt. index |
|