C.Ph.E. Bach: Symfonie nr. 1 in D, Wq 181 nr. 1 - nr. 2 in Es, Wq 181 nr. 2 - nr. 3 in F, Wq 181 nr. 3 - nr. 4 in G, Wq 181 nr. 4. - Celloconcert in A, Wq 172.

Alison McGillivray (cello), The English Concert o.l.v. Andrew Manze.

Harmonia Mundi HMU 807403 (sacd)

 

---

Op de website van The English Concert verscheen onlangs het bericht dat artistiek leider, concertmeester en dirigent Andrew Manze met ingang van het concertseizoen 2007/2008 zijn plaats zal afstaan aan Harry Bicket. De toekomst zal uitwijzen of hij een waardige opvolger is, die zowel de bepaald niet geringe muzikale erfenis van Manze als de grote kwaliteiten van het ensemble zal weten te bewaren en mogelijk nog verder uit te bouwen. Het is zoals de Engelsen dat zo treffend zeggen: the proof of the pudding is in the eating. Lang heeft die verbintenis met Manze in ieder geval niet geduurd, want hij werd pas in 2003 benoemd. Andrew Manze is niet alleen een grote violist en orkestleider, maar ook een musicoloog en barokspecialist met een staat van dienst die klinkt als een klok (klik hier voor mijn artikel over Manze).

Hier, in dit zo op het oog weinig spectaculaire programma, komen alle geroemde eigenschappen van zowel Manze als het orkest optimaal tot hun recht. De eeuwige muzikale jeugd van de componist wordt in springlevende klankfonteinen gepresenteerd, met een bruisende en flonkerende intensiteit die niet nalaat diepe indruk te maken. Dit is muziekmaken op zijn best, met spirituele Sturm und Drang in grote stijl, scherp geprofileerde ritmiek, met de ene na de andere verrassing, als een overrompelend feest. De langzame middendelen vormen dankzij de uitgekiende tempi en de vlekkeloze, zich in alle rust ontwikkelende fraseringen, een ware oase van rust tussen de turbulente hoekdelen.

De uitvoering van het Celloconcert (het sprankelende rondo-thema van de finale maakte furore als herkenningstune van het tv-programma Groot Dictee der Nederlandse Taal) is al niet minder, met een ware glansrol voor Alison McGillivray, die naast haar vele solo-optredens ook als eerste cellist bij The Academy of Ancient Music en vervolgens bij The English Concert haar sporen in het barokrepertoire ruimschoots heeft verdiend. Het middendeel (Largo con sordini, mesto - dus met dempers!) toont ons niet alleen Carl Philipp op zijn best, maar ook McGillivray.

De opname werd in maart van dit jaar in Londen gemaakt en laat zowel de solist als het ensemble (2 fluiten, 2 hobo's, fagot, 2 hoorns, 5 eerste violen, 4 tweede violen, 2 altviolen, 3 celli en contrabas) in optima forma uit de luidsprekers komen. De tintelende, niet opdringerige klank van het klavecimbel (replica naar J. Ruckers, stemming Young II, A = 415) is hier een aparte vermelding waard. En nu maar hopen dat dit nog lang niet Manze's afscheidscadeautje is...