CD-recensie
© Aart van der Wal, oktober 2010
 |
Bach: Vioolconcert in a, BWV 1041 - in E, BWV 1042 - in A, naar BWV 1055 - in g, BWV 1056.
Rachel Podger (viool), Brecon Baroque o.l.v. de solist.
Channel Classics CCS SA 30910 • 52' • (sacd)
Ik wil niet beweren dat het een trend is om de Bach-concerten met een zo klein mogelijke bezetting uit te voeren, maar het komt wel steeds vaker voor, en uiteraard niet alleen in de opnamestudio. In deze vertolkingen wordt Podger slechts bijgestaan door zes instrumentalisten: de violisten Bojan Cicic en Johannes Pramsohler, de altiste Jane Rogers, de celliste Alison McGillivray, de violonist Jan Spencer en de klavecinist Christopher Bucknall. Dat lijkt op papier nogal aan de magere kant, maar de praktijk wijst anders uit: we krijgen instrumentaal volbloedige uitvoeringen voorgeschoteld die absoluut niet doen verlangen naar een grotere bezetting. Dat maakt overigens zo'n opname als die met David (en Igor) Oistrach met de Wiener Symphoniker (DG) er nog niet minder om. Oistrach blijft Oistrach tenslotte. Bovendien, wie alleen oor heeft voor de bezetting mist mogelijk de pointe van de nóg belangrijker barokretoriek. Dat stoort me weleens: dat de aandacht voornamelijk naar zaken als bezetting en (vermeende) authenticiteit gaat, terwijl de wijze waarop de noten worden gespeeld naar de achtergrond is verschoven.
Dit dan gezegd hebbende biedt Podger ons haar persoonlijke Bach-stijl zoals we die van haar eerdere opnamen kennen: uitstekend gearticuleerd, de frases mooi afgewogen, de dynamische contouren scherp neergezet en dit alles met een spiritueel elan dat zonder meer aanstekelijk werkt. Dankzij de klein gehouden bezetting mogen we genieten van de daaruit resulterende helderheid en definitie, waar overigens ook de opname stevig aan bijdraagt: we kijken als het ware dwars door het ensemble heen, zonder daarbij het overzicht op het geheel te verliezen. Alleen jammer dat er enige momenten zijn van minder technische trefzekerheid, zoals in het slotdeel van BWV 1056. Wie ook de dubbelconcerten met Podger erbij wil hebben verwijs ik graag naar die met Andrew Manze en de Academy of Ancient Music (klik hier voor de recensie).
Kortom, boven het gangbare gemiddelde uitstekende vertolkingen die nog mooi zijn opgenomen ook. Zowel in stereo als in surround is het volop genieten geblazen: het soms sterk dansante karakter van de hoekdelen doet u misschien zelfs verleiden tot een rondedansje! Volgens mij is dit precies zoals Bach het bedoeld moet hebben.