CD-recensie
© Aart van der Wal, juli 2009
 |
Bach: Mis in b, BWV 232 (Hohe Messe).
Barbara Schlick (sopraan 1), Catherine Patriasz (sopraan 2), Charles Brett (altus), Howard Crook (tenor), Peter Kooy (bas), Collegium Vocale Gent o.l.v. Philippe Herreweghe.
Virgin Veritas X2 6 93197 2 3 • 55'+52 • (2 cd's)
Voor rond de twaalf euro krijgt u een zeer respectabele uitvoering van Bachs Hohe Messe onder Philippe Herreweghe, die in 1988 duidelijk een frisse aanpak voorstond. Dat wordt nog eens duidelijk onderstreept door de al even fris klinkende opname, die werd gemaakt in de prachtige Minderbroederskerk in Gent.
Herreweghe koos voor het vocale aandeel uit twee sopraansolisten (zo staat het ook in Bachs manuscript - dit in tegenstelling tot veel andere uitvoeringen waarin de tweede sopraan wordt vervangen door de alt of de mezzo), naast een bescheiden gehouden koor met 4 eerste sopranen, 3 tweede sopranen, vier alten, vijf tenoren en vijf bassen. Treffend zijn de fraaie instrumentale soli (met een apart compliment voor de hoornist die de virtuoze en buitengewoon lastige partij voor de 'corno da caccia' met zijn zestiendenloopjes in het Quoniam tu solus sanctus vlekkloos uit de speakers laat rollen), al moet worden gezegd dat de vioolobbligati van de concertmeester nauwelijks karakter vertonen en zich vooral richten op het foutloos halen van de eindstreep, wat hem trouwens niet altijd lukt.
Er zijn momenten dat de ritmische precisie te wensen overlaat (Confiteor) en de ensembleklank wringt (Sanctus), maar ondanks de genoemde minpunten is het uiteindelijk toch Herreweghes goed uitgewerkte, expansief-expressieve concept dat grote bewondering afdwingt. Hier geen spoor van dat kortademige fraseren dat de 'authentieke beweging' zo vaak en zo lang heeft beheerst. Herreweghe en zijn team bouwen de lange melodische lijnen in alle rust, soms bijna losjes (Domine Deus) op. De vijf solisten presteren zonder uitzondering uitstekend en brengen hun aandeel met grote overtuiging en zeggingskracht over het voetlicht. Een kleine kanttekening geldt de 's' van de bas Peter Kooy, die teveel de aandacht op zich vestigt, zoals in de aria Quoniam tu solus.
Al met al een sterke en soms ronduit spannende en grote betrokkenheid uitstralende uitvoering van een van de grootste geloofswerken in de westerse muziekgeschiedenis. Een die het bijvoorbeeld met groot gemak wint van de onlangs op deze site besproken nieuwkomer (La Petite Bande o.l.v. Sigiswald Kuijken - klik hier voor de recensie). Het cd-boekje is wel erg Spartaans uitgevallen: de mistekst en biografische gegevens over de uitvoerenden ontbreken.