CD-recensie
© Aart van der Wal, februari 2021
Bach - Bach: Klavecimbelconcert nr. 3 in D, BWV 1054 - nr. 5 in f, BWV 1056 - nr. 6 in F, BWV 1057 - Tripelconcert in a, BWV 1044 (voor traverso, viool en strijkers) Francesco Corti (klavecimbel), Marcello Gatti (traverso), il pomo d'oro |
Bij Haydn draait het om spiritualiteit, maar ook om ‘wit', zoals de Britten dat zo treffend zeggen. Maar van Bach mag hetzelfde worden gezegd, al is helaas niet iedere ‘historiseerder' zich daarvan in voldoende mate bewust. Als het zouteloze affaire is of dreigt te worden? Dan haak ik al snel af. Dankzij Francesco Corti en il pomo d'oro zat ik echter op de spreekwoordelijke punt van mijn stoel.
Bachs instrumentale muziek mag, nee moet vonken, het interpretatieve vuur moet haar na aan de schenen worden gelegd en als dát gebeurt breekt de zon pas goed door, gaat iedere noot daadwerkelijk léven, krijgen ook al die kostelijke details fleur en kleur en mondt het uit in een regelrecht luisterfeest. Ik zie de Thomascantor al vóór mij, vanachter het klavecimbel zijn Collegium Musicum aanvurend in de rokerige concertzaal van Cafe Zimmermann in Leipzig.
In mijn recensie van precies een jaar geleden (klik hier) stak ik al de loftrompet over klavecinist Francesco Corti (klavecimbel) en het ensemble il pomo d'oro in hun uitvoering van de Klavecimbelconcerten nr. 1, 2, 4 en 7. Nu is er dan deel 2 met de Klavecimbelconcerten 3, 5 en 6, aangevuld door het Tripelconcert voor klavecimbel, traverso en viool. Waarmee nog niet het einde van het project in zicht is, hoewel ik er vooralsnog geen idee van heb hoe hij de concerten voor meerdere klavecimbels (en strijkers) gaat 'invullen'.
Ook dit magnifieke tweede album wordt gekarakteriseerd door perfecte samenspel, de zilveren klank van het klavecimbel, de warme strijkers en in het Tripelconcert de heldere klank van traverso en viool. Maar er is méér, zoals de zinderende gloed die over deze uitvoeringen ligt, het sublieme klankbeeld waarin ze zijn gevat (wat een héérlijk pittige bas trouwens!), het uitmuntende fraseren en articuleren, naast de smaakvol aangebrachte versieringen. Bach op zijn best zou je kunnen zeggen, deze vertolkingen die wat mij betreft bovenaan welk ranglijstje dan ook mogen staan. Er straalt zóveel speelplezier vanaf! Zoals ik wel meer opmerk: het kan wel anders, maar niet beter; wat op zich toch een – in alle bescheidenheid - handzaam criterium is. Waar nog bijkomt dat ook de opname een lust voor het oor is. Een schitterend uitgelijnd project dat naar (nog) meer smaakt!