CD-recensie
© Aart van der Wal, november 2016
Atterberg - Orchestral Works Volume 5 Symfonie nr. 7 op. 45 (Sinfonia romantica) - nr. 9 op. 54 (Sinfonia visionaria)* Anna Larsson (mezzosopraan), Olle Persson (bariton), Gothenburg Chorus & Symphony Orchestra o.l.v. Neeme Järvi Chandos CHSA 5166 • 64' • (sacd) Opname: januari 2015, Concert Hall, Gotenburg |  |
Collega Siebe Riedstra besprak al eerder het symfonisch werk van Kurt Atterberg (1887-1974) (klik hier) en dat deed hij zo voortreffelijk en bondig dat ik daar geen schepje bovenop hoef te doen. Ik volsta met wat hij toen schreef: dat bij Neeme Järvi de tempi aan de vlotte kant zijn, wat mij betreft het enige bezwaar aan deze cyclus. De Negende symfonie, gecomponeerd in het midden van de jaren vijftig, heeft als ondertitel 'Sinfonia visionaria'. Ik zou het eerder een 'Sinfonia expansiva' willen noemen, want structureel is het net het (langzaam) uitdijend heelal. De solistische bijdragen van de mezzo Anna Larsson en de bariton Persson zijn uitstekend, de koorkwaliteit zonder meer goed, het orkest goed op dreef, de opname goed geslaagd, maar die symfonie. Werkelijk, het is niet om door te komen, het werk hangt van los zand aan elkaar, en hoewel Atterberg ongetwijfeld aan Beethovens Negende zal hebben gedacht, kant hij met zijn eigen Negende zelfs niet in de verre schaduw ervan staan. Ik vind het een gezwollen stuk, vol orkestraal en koristisch klatergoud, een mengsel van symfonie en cantate, gestoeld op IJslandse middeleeuwse teksten zoals verzameld in de Edda.
De 'romantische' Zevende, gecomponeerd in 1941-42, vaart beter, de structuur is hechter, de instrumentatie meer verbeeldingsvol, het karakter ervan behoorlijk gespierd en soms zelfs uitdagend (Feroce, Allegro). In het Semplice, Andante treffen de fraaie harp- en strijkerscantilenen. In de opname is het laag heel goed gevangen (contrabassen, grote trom). Hier past wel een audiofeestje.