Video
Philips 32 PF 9966 Cineos lcd flat screen tv
© Wim Koekebacker, november 2005
Het
is nog niet zo lang geleden dat televisie lcd beeldschermen voor de gewone
beurs welhaast onbereikbaar waren. En dat was eigenlijk maar goed ook
want de beeldkwaliteit was alles behalve aanvaardbaar. Hoe snel de ontwikkeling
van de lcd- en plasmatechniek is gegaan bewijzen de nieuwste Philips televisietoestellen
uit de Cineos-serie.
Wie Philips de afgelopen jaren heeft gevolgd moet zich ongetwijfeld hebben verwonderd hoe het bedrijf erin is geslaagd zijn reputatie te verbeteren. Ongeveer 25 jaar geleden kenmerkte het bedrijf zich door qua inventiviteit aantrekkelijke producten op de markt te brengen, maar op de één of andere manier slaagde het bedrijf er telkens weer in die inventiviteit om te zetten in gammele rommel welke absoluut niet kon wedijveren met vergelijkbare Japanse producten. Roemrucht waren de Philips-draaitafels uit de 70’er jaren met als triest 'hoogtepunt' de 22 GP 212. Gammel tot in elk detail, op zich ook een kunst maar een schande voor het merk.
Het is danook een verademing een product als de 32 PF 9966 onder ogen te krijgen. Met name de afstandsbediening is buitengewoon mooi afgewerkt, met een verchroomd toetsenbord en prettig werkende toetsen welke precies de juiste afstand tot elkaar hebben. Bovendien is de richtinggevoeligheid naar het toestel toe niet al te kritisch. De afstandsbediening van mijn Sony-tv moet bij wijze van spreken vlak vóór het toestel worden gehouden om de bevelen over te brengen. Zo niet dus bij deze Philips. Het toestel kan naar keuze worden opgehangen met de bijgevoegde ophangbeugel of worden geplaatst op een fraaie, draaibare glazen voet, die eveneens is bijgevoegd. Nieuw bij Philips is een muurverlichting aan weerskanten van het toestel, door Philips “Ambilight” genoemd, die op verschillende manieren kan worden ingesteld en inderdaad het door Philips beloofde kijkcomfort biedt. Zo kan men de kleuren laten meevloeien met de die welke op dat moment op het scherm worden weergegeven. Men kan het echter ook uitschakelen. Overdag is het inschakelen ervan niet zozeer nodig, maar dit is iets wat naar ieders smaak moet worden beoordeeld.
Eenmaal aangesloten op de analoge kabel valt op dat het toestel geen genade kent voor ondeugdelijk beeldmateriaal. Hierbij denk ik dan aan beelden in nieuwsuitzendingen en de meeste Amerikaanse soaps, onscherp en slecht belicht. Philips geeft zelf trouwens een minimum kijkafstand in de handleiding aan. Bij vooral lcd- en plasmaschermen is die bijzonder kritisch. De weergave wordt namelijk totaal ongenietbaar indien men zich bij slecht beeldmateriaal te dicht bij het scherm bevindt. Blokkerig beeld, digitaal 'geritsel' in donkere gedeelten van het beeld en onscherpte vallen de kijker dan ten deel. Voor dit 82 cm scherm geeft Philips dan ook terecht een kijkafstand van ongeveer 3 meter op.
Is het beeldmateriaal echter van goede kwaliteit dan trakteert het toestel de kijker op een, voor een lcd-scherm, ongekende kijkervaring. Ik durf te stellen dat dit scherm de kwaliteit van dat van een goede beeldbuis op zijn minst kan evenaren. Philips heeft een nieuwe techniek toegepast, Pixel Plus genaamd, die de scherpte van het beeld, ongeacht de bron, doet toenemen. Men kan dit zelfs zichtbaar maken met de speciale toets op de afstandbediening. Het beeld wordt dan verdeeld in twee helften: één helft met Pixel Plus en één zonder. Het resultaat is verbluffend te noemen, maar indien het beeldmateriaal ondeugdelijk is dan helpt het systeem natuurlijk niet die tekortkomingen in het materiaal op te heffen. Nee, het kan het zelfs versterken.
Vooral bij DVB-T uitzendingen zijn rondom ondertiteling vaak beeldvervormingen zichtbaar, die worden dan óók scherper weergegeven en dit is dus géén tekortkoming van het toestel. Vergelijk het maar met een topklasseluidspreker die haarfijn aantoont waar het pick-up element de fout in gaat. Deze Philips toont genadeloos aan dat DVB-T geen kwaliteitsweergave biedt zolang de bandbreedte ervan niet drastisch omhoog gaat. De weergave van vooral Duitse digitale satellietuitzendingen is echter over het algemeen prima, alweer erg afhankelijk van de beeldkwaliteit van het programmamateriaal. Wat vooral opvalt bij Duitse uitzendingen is dat men weet hoe men lampen moet gebruiken. Het klinkt eenvoudig, maar Nederlandse uitzendingen kenmerken zich vaak door het tegenovergestelde!
Het geluid is voor dagelijks gebruik voldoende en ook niet meer dan dat. Men kan weliswaar met een ingebouwde toonregeling de klankkleur instellen, maar het geluid blijft niet meer dan redelijk. Spraak echter is met genoemde toonregeling goed in te stellen en voor muziekprogramma’s gebruikt men bij dit soort hoogwaardige televisies natuurlijk dito geluidsweergave-apparatuur. Wat ook in positieve zin opvalt, is de kijkhoek waaronder men nog comfortabel kan kijken. In vergelijk met toestellen van de eerste generatie is ook dit aspect met zevenmijlslaarzen vooruit gegaan. En ik zou haast het in mijn ogen belangrijkste voordeel van een lcd/plasma scherm vergeten: de totale afwezigheid van convergentie en geometriefouten. Mijn Sony CRT rekt het beeld aan de onderkant van het scherm enigszins uit: een cirkel wordt dan een ovaal en in de hoeken heeft het scherm vanaf het begin convergentiefouten vertoond. Op afstand niet erg zichtbaar maar met het ouder worden van het toestel werd het verschijnsel erger en erger.
Samengevat kan men stellen dat Philips erin is geslaagd een buitengewoon fraaie televisie uit te brengen. Mits goed ingesteld kan men genieten van fantastisch beeld dat goed programmamateriaal helemaal tot zijn recht laat komen. Bovendien zijn de prijzen van dit soort apparatuur de laatste tijd op een aanvaardbaar niveau gekomen, zeer zeker gezien de kwaliteit die nu wordt geboden. Bovendien kan men stellen dat Philips zich niet meer voor zijn producten hoeft te schamen. En dat is een formidabele prestatie te noemen!