Weill: Rise and Fall of the City of Mahagonny.
Libretto: Bertolt Brecht, Engelstalige versie door Michael Feingold. Regie: John Doyle

Audra McDonald (Jenny Smith) - Patti Lupone (Leocadia Begbick) - Anthony Dean Griffey (Jimmy McIntyre) - Robert Wörle (Fatty the Bookkeeper) - Donnie Ray Albert (Trinity Moses) - John Easterlin (Jack O'Brien) - Mel Ulrich (Bank Account Bill) - Steven Humes (Alaska Wolf Joe), Los Angeles Opera Orchestra & Chorus o.l.v. James Conlon.

EuroArts 2056258 • 2.13' • + bonus • 22' •

---

Hoewel de fictieve stad-waar-alles-kan Mahagonny (een soort Las Vegas) in de Verenigde Staten is gesitueerd, is het toch even wennen om Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny in het Engels te horen. De hoofdpersoon Jimmy Mahoney heet hier Jimmy McIntyre, Fatty der Prokurist werd Fatty the Bookkeeper, Drei-Einigkeits Moses is nu Trinity Moses en Jakob Schmidt is Jack O'Brien geworden. Belangrijker is dat in het Engels de scherpe kantjes wat zijn afgevlakt. Gelukkig kunnen we Bertolt Brechts Duitse tekst via de ondertitels meelezen, maar voor mij dat toch niet helemaal the real thing...

Het is een mix van opera- en Broadway-elementen geworden. Daarvoor valt veel te zeggen, want we weten hoe Kurt Weill in zijn latere leven deel werd van de Amerikaanse show business. Maar zijn kritiek op het kapitalisme stamt wel uit het Duitsland van de Weimar-republiek (Mahagonny is van 1930) en dat aspect mis je hier. Genoeg gezeurd hierover, want de opvoering op zichzelf is sterk genoeg.

Mahagonny staat nog steeds wat in de schaduw van de Dreigroschenoper, dat andere onweerstaanbare product van Kurt Weill en Bertolt Brecht, maar dat is onterecht. Het bevat minder evergreens, maar muzikaal is het gevarieerder. Ook dramatisch zit het zelfs interessanter in elkaar, al gaat het ook hier om een cynisch-humoristische kijk op de verwording van een kapitalistische samenleving zonder moraal. Maar waar de sympathieke schurk Macky Messer uit de Dreigroschenoper door een 'verfremdende' ingreep gered wordt van de galg, laat de veel onschuldiger en naïever Jimmy Mahoney / McIntyre het leven... ter dood gebracht omdat hij zijn gokschulden niet kan betalen.

Anthony Dean Griffey is een ontroerende Jimmy met het halfbakken idealisme van de gelukzoeker, vooral als hij tot het inzicht komt dat hij verkeerd heeft gegokt en dat de simpele kapitalistische logica zijn lot onontkoombaar maakt. De klassiek geschoolde operazanger Griffey vindt de onvervalste Broadway-ster Patti LuPone tegenover zich, een geduchte dame en een overweldigende persoonlijkheid die haar rol als weduwe Begbick met kortaangebonden barsheid neerzet. In vocaal opzicht vind ik haar wat minder geweldig. De derde hoofdrol, de prostitueé Jenny, Jimmy's verraderlijke geliefde is voor Audra McDonald. Zij verenigt zowel het opera- als het Broadway-element in zich en doet dat met grote overtuiging, een krachtige stem en een elastisch lichaam. De associaties met de legendarische, doorrookte Lotte Lenya en andere zangeressen/actrices uit de Duitse school zijn hiervan ver verwijderd.

Ook de andere rollen zijn sterk bezet, zeker vocaal, maar ook qua acteerprestaties. Vooral Donny Ray Albert als de lekker ordinaire Trinity Moses doet het geweldig. De ensembles zijn het leukst om naar te luisteren en kijken. Het operakoor van LA zingt fantastisch en heeft grote affiniteit met dit idioom. James Conlon heeft een grote greep op alles wat er in het orkest en op het toneel gebeurt en houdt de vaart en spanning voortdurend vast.

Regisseur John Doyle brengt het spektakel met veel kleur, maar toch is de enscènering sober gehouden. De befaamde boksmatch en de sex-wedstrijd worden niet al te rauw, maar gelukkig ook niet al te Amerikaans-preuts weergegeven. De grote slotscène is een waardige afsluiting van een opvoering die van begin tot eind indrukwekkend blijft.

Als bonus een gesprek van 22 minuten met James Conlon, dat nogal teleurstelt. Het voegt nauwelijks iets toe. Laat die man nou maar gewoon dirigeren...

---