Bach: Partita nr. 2 in c, BWV 826.

Martha Argerich (piano).

Mozart: Andante en vijf variaties in G (voor piano vierhanden) KV 501.

Martha Argerich en Stephen Kovacevich (piano).

Grieg: Cellosonate in a, op. 36

Mischa Maisky (cello) en Martha Argerich (piano).

Bartók: Vioolsonate Nr. 1 Sz 75

Renaud Capuçon (viool) en Martha Argerich (piano).

Lutoslawski: Variaties op een thema van Paganini (voor twee piano's).

Martha Argerich en Gabriela Montera (piano).

Sjostakovitsj: Pianokwintet in g, op. 57

Martha Argerich (piano), Joshua Bell en Henning Kraggerud (viool), Yuri Bashmet (altviool), Mischa Maisky (cello).

Live-opnamen van het Verbier Festival 2007-2009.

Medici Arts 3078928 • 2.05' •

---

Vrijwel altijd valt het spel van de van huis uit Argentijnse pianiste Martha Argerich (1941) superlatieven ten deel. Zelf gaf ze de laatste jaren in interviews en documentaires te kennen dat ze het liefst met ensembles, vrienden en collega's optrad. Om moederziel alleen op een groot podium. te spelen, nee, daar voelde ze eigenlijk niets (meer) voor. Zo kennen we haar ook, en dan met name van allerlei projecten en festivals, waar ze fungeert als primus inter pares en zich verzekerd weet van een groot aantal topmusici die graag met haar willen spelen. Op de een of andere, misschien zelfs wel onnavolgbare manier weet zij een sfeer op te bouwen waaruit de mooiste vorm van musiceren ontstaat: alleen gericht op de muziek zelf, waardoor al het overige naar de achtergrond wordt verschoven. Het communicatieve aspect van deze vorm van muziek maken is zo onvoorstelbaar sterk dat het publiek daarin volkomen wordt meegezogen en ademloos luistert naar hetgeen zich op het podium afspeelt. Die concentratie wordt dan anderzijds als het ware teruggestraald naar de musici met als resultaat dat bij wijze van spreken alles vloeibaar wordt. Wie erbij is geweest zal het zonder aarzeling beamen. Wie er niet bij is geweest kan zich dankzij deze fraai opgenomen beelden en de al even mooie geluidsopnamen daarvan zelf overtuigen. Tussen de festivals in Verbier en Lugano zit, wat de inzet van de musici betreft, geen enkel verschil. Het maakt ook niet uit waar wordt gespeeld. Als Martha Argerich er maar bij is! Het is haar ongelooflijke muzikale présence waarmee zij werelden omspant en in haar greep houdt. Zij laat met een bijna vanzelfsprekende gemak het wonder over ons komen, als we kijken en luisteren naar een van de grootste musici van deze tijd. Natuurlijk, haar artistieke bagage is sinds haar eerste debuutopnamen voor Deutsche Grammophon enorm toegenomen, maar gebleven is haar onvoorstelbare muzikale structurele inzicht waarmee ze iedere partituur van binnenuit laat oplichten, als een flonkerende diamant in de spaarzaam verlichte zaal. Het is die kracht die alle anderen daarin meetrekt, met een ontroerende spontaniteit die de muziek in vuur en vlam zet. Wie denkt te weten wat lyriek betekent in Bartóks Eerste vioolsonate zal bij het beluisteren van het Adagio van de ene in de andere verbazing vallen. Maar ook elders sieraden te over, zoals Griegs Cellosonate met uitsluitend formidabele hoofdrolspelers: Argerich en Maisky. In alle opzichten superieur in termen van evenwicht en pianistieke ruimtelijkheid is het duo Argerich-Kovacevich in Mozarts Andante en vijf variaties KV 501. Lutoslawski's buitengewoon lastige Paganini-variaties blijken een peulenschil voor Argerich en Montero die, ieder gezeten achter de eigen vleugel, volmaakt samenspel ten beste geven. Het Pianokwintet van Dmitri Sjostakovitsj vormt niet alleen de spectaculaire afsluiting, maar zet tevens de kroon op deze formidabele vertolkingen, waarin behoudens in Bachs Partita BWV 826 het collectief glansrijk domineert over het individu. Uiteindelijk is het de muziek die alle talen spreekt. Dit is een schitterende uitgave.

---

index