Itzhak Perlman, Virtuoso Violinist

Film van Christopher Nupen. Engels gesproken, ondertiteling in o.a. Duits, en Frans (niet in het Nederlands). Stereo/Mono. Speelduur ca. 2 3/4 uur.

Allegro Films A 08CN D

 

 

 

 

 

 

---

De muziekfilm Itzhak Perlman, Virtuoso Violinist van de hand van Christopher Nupen behoort zonder twijfel tot de beste documentaires in dit genre. De inmiddels bijna 63-jarige Perlman is niet alleen nu al bijna legendarisch door zijn grandioze vioolspel, maar zeker ook door de manier waarop hij, al sinds zijn vierde een ernstige poliopatiënt, met zijn handicap niet alleen is omgegaan, maar er zelfs bovenuit wist te stijgen. Wie Perlman op het concertpodium, maar misschien ook daarbuiten heeft meegemaakt weet hoe ernstig hij door de ziekte in zijn bewegingsvrijheid is beperkt (hij beweegt zich voort op twee krukken) en met welk elan hij zich door de fysieke problemen weet heen te worstelen. Maar wie hem hoort spelen beseft evenzeer: hier past geen medelijden, maar grote bewondering voor de pure schoonheid van zijn musiceren, de volkomen oprechtheid waarmee hij de partituur tegemoet treedt. Perlman is niet de afstandelijke, of erger nog hautaine ster aan het muzikale firmament, maar een warmbloedig mens waarmee veel kan worden gelachen en die zijn kunst op bijzondere wijze weet te relativeren.

In deze documentaire wordt met meesterhand geschilderd hoe Perlman vanaf het midden van de jaren zeventig een steeds belangrijker rol in het muziekleven is gaan spelen, een rol die hem over de gehele wereld bracht en die prima bij hem paste. Als 'familiemens' mag hij dan het liefste bij zijn gezin zijn (de film bevat daarvan vele voorbeelden, waarbij ook zijn spontane vrouw Toby aan het woord komt), het muzikale bloed kruipt steeds weer waar het niet kan gaan. Zeker voor deze violist met die grote handicap is het niet gering om over de wereld te zwerven en daarbij geconfronteerd te worden met allerlei obstakels die hem dan danig in de weg zitten. Wie geen beperkingen kent zoals Perlman staat er niet bij stil hoe lastig het is alleen al een kleine verhoging te overwinnen. Een trap is in zo'n situatie de Mount Everest.

We zien Perlman met zijn gezin, thuis in New York, we volgen hem op zijn tournee in Europa, in de opnamentudio, tijdens repetities en we worden deelgenoot gemaakt van zijn pedagogische activiteiten. Een van de onroerendste fragmenten in de film zijn de herinneringen aan de aan multiple sclerose overleden celliste Jaqueline du Pré, maar ook de nog jonge Perlman samen met de al even jeugdige Vladimir Ashkenazy en Daniel Barenboim. Er zijn bezoeken aan de oude Juilliard School of Music in New York, we zijn getuige van zijn kookkunst en zijn muzikale ontmoetingen met zijn evenknie, Pinchas Zukerman.

Wat deze documentaire onderscheidt van zovele andere is de op de voorgrond tredende intimiteit, de uitgelezen samenstelling van het beeldmateriaal en Nupens geraffineerde meesterhand die ons niet naar maar in Perlmans belevingswereld en zijn muziek trekt. De twee uur en drie kwartier vlogen voorbij!

---