Menotti: Goya

Plácido Domingo (Francisco de Goya y Lucientes), Michelle Breedt (Duchess of Alba), Iride Martinez (Maria Luisa, Queen of Spain), Andrea Conrad (Charles IV), Maurizio Muraro (Don Manuel Godoy), Christian Gerhaber (Martin Zapater), Nadia Krasteva (A Singer / Leocadia), Petra Simkova (A Maid), Sergio Raonoc Lukovic (Innkeeper / Major Domo), Festival-Chor Klangbogen Wien, Radio-Symphonieorchester Wien
Dirigent: Emmanuel Villaume
Regie: Kasper Bech Holten
Decors en kostuums: Steffen Aarfing

ArtHaus Musik 101576

Opname: Wenen, Theater an der Wien, 2004

---

Toen ik ooit met Domingo over zijn plaats binnen het sterrenbeeld 'De Drie Tenoren', verklaarde hij op een manier die moeilijk misverstaan kon worden: 'Maar ik voeg in ieder geval ieder jaar een nieuwe rol aan mijn repertoire toe!' Ondanks het feit dat hij inmiddels zijn zeventigste verjaardag al achter zich heeft liggen, gaat hij daar nog steeds mee door, niet alleen met redelijk 'makkelijk' te behalen successen als de titelrollen in Rigoletto en Simon Boccanegra, maar zelfs nog met wereldpremières. Zo zong hij in september 2010 in Los Angeles de rol van Pablo Neruda in Il postino van de in april overleen Mexicaanse componist Daniel Catán (1949-2011), gebaseerd op de gelijknamige film van Michael Redford, een productie die in juni van dit jaar herhaald werd in het Parijse Théâtre Châtelet.

De eerste belangrijke rol die voor de Spaanse stertenor geschreven werd, was de titelrol in Goya van Gian-Carlo Menotti. De opera schildert de Spaanse schilder als de speelbal van twee onverzoenlijke rivales, de Spaanse koningin en de hertogin van Alva, waarbij het libretto aansluit bij de theorie dat de laatste tevens de onbekende dame is die geposeerd heeft voor de beide Maja-versies. Onvermijdelijk dreigt Goya vermorzeld te worden tussen de krachten die de beide hoogadellijke dames oproepen, maar gelukkig komt de schilder tijdens een uitgebreide soloscène aan het einde van deze honderd minuten durende opera tot het besef dat zijn ware roeping in de kunst ligt.
Helaas blijft het (Engelse) libretto van Menotti regelmatig steken in clichés en voegt zijn pasklare, 'veilige' muziek daaraan weinig diepgang toe. Als we de structuur van de oude man die terugkijkt op een episode uit zijn leven, vergelijken met wat Britten met hetzelfde thema deed in Billy Budd, zien we een wereld van verschil.

Goya is beslist niet Menotti's sterkste opera, maar de titelrol leverde Domingo in 1986 bij de première in Washington zo'n succes op, dat hij besloot het werk voor het Weense Klangbogen-Festival 2004 nogmaals op zijn repertoire te nemen. De technisch voortreffelijke televisieregistratie die toen in het Theater an der Wien gemaakt werd, is vooral een 'must' voor de echte Domingo-fan, al moet ik daaraan meteen toevoegen dat de 63 jaar oude tenor hier vocaal nog steeds bijzonder sterk overkomt. Ook in spel en uiterlijk is hij trouwens heel geloofwaardig en het blijft jammer dat de rol geen hogere eisen stelde aan zijn inlevingsvermogen.
Verder kabbelt het allemaal een beetje voort en het genoegen Michelle Breedt en Christian Gerhaber aan te treffen in belangrijke ondersteunende rollen, voegt daar weinig aan toe. Wellicht had een andere dirigent dan Emmanuel Villaume het geheel muzikaal meer kunnen profileren, maar ook dat had er geen dramatisch meesterwerk van gemaakt

---

index