Victoria de Los Angeles

Liederen en aria's van Brahms, Falla, Granados, Mompou, Montsalvatge, Nin, Puccini, Rossini, Schubert, Vives en Wagner

Victoria de los Angeles (sopraan), Patrick Harvey, Federico Mompou, Gerald Moore en Felix Zanetti (piano), Royal Philharmonic Orchestra
Dirigent: Georges Prêtre

EMI DVB 3102029

---

Op het befaamde afscheidsconcert van Gerald Moore op 20 februari 1967 begeleidde de legendarische pianist drie solisten die de top van de toenmalige liedkunst vertegenwoordigden: Elisabeth Schwarzkopf, Victoria de los Angeles en Dietrich Fischer-Dieskau. Bijna veertig jaar later beoordelen we hun prestaties met enige nuances. De heel 'individuele' interpretaties van Schwarzkopf en Fischer-Dieskau zijn nog altijd indrukwekkend, maar lijken soms ook ietwat achterhaald, waarbij vooral sommige 'maniertjes' van Schwarzkopf steeds meer kunnen irriteren, maar de zangkunst van De los Angeles fascineert nog altijd door eenvoud en natuurlijkheid. Die eigenschappen lijken inherent aan het optreden en het karakter van de Spaanse sopraan en dat trof me weer eens tijdens het kijken naar een dvd in de 'Classic Archive' serie met liederen, aria's en korte interviews uit de jaren zestig.

Hoewel De los Angeles, die op 15 januari op 81-jarige leeftijd in Barcelona is overleden, tot op hoge leeftijd actief bleef, bezat haar stem vooral in de eerste twintig jaar van haar carrière een frisheid en puurheid die ongeëvenaard was, en die haar timbre nog altijd uit duizenden herkenbaar maakt. Dat zij met diezelfde stem, een 'echte' lyrische sopraan van een uitgesproken 'licht' type, ook Elisabeth in Tannhäuser en mezzo-rollen als Carmen, Charlotte en Rosina kon zingen, pleit voor haar veelzijdigheid. Nog veel belangrijker is echter, dat zij nooit een vocalistiek ontplooide die op enigerlei wijze schadelijk of zelfs maar nadelig was. Ook in rollen 'buiten haar stemvak' bleef zij altijd volledig zichzelf. Haar Elisabeth en haar Charlotte klonken even meisjesachtig als haar Manon, haar Carmen klonk nergens zwaarder dan haar Butterfly en de humor van haar Rosina suggereert bovendien dat zingen voor haar de natuurlijkste vorm van expressie was. Bij dat alles kwam ook nog een enorm taalgevoel en een absoluut perfecte articulatie - zowel muzikaal als waar het de tekst betrof - en het is zelfs een genoegen haar hier in interviewfragmenten te horen van de BBC: haar woordkeuze verraadt dat het Engels een vreemde taal voor haar is, maar ook hier komen haar klankvorming en zinsmelodie vlekkeloos op de luisteraar over!

Dat alles is nu thuis mee te beleven dankzij een EMI-dvd in de serie Classic Archive. Het betreft hier een aflevering van het BBC-programma 'Profile in Music' van 31 mei 1962 met het Royal Philharmonic Orchestra onder Georges Prêtre, omlijst door liederen die in 1957 werden opgenomen in een Londense studio en in 1967 tijdens het festival van Besançon. Met 66 minuten geen 'overvolle' dvd, maar goed, kaviaar koop je ook niet in literpakken. Het is echter wel een heel bijzonder document met als bonus - in kleur! - een lied van Mompou in een opname uit 1971 met de componist aan de vleugel!