In de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw werden doosjes met twee of meer cd’s vaak voorzien van een schuimplastic inlegvelletje. Vooral Philips, Decca, DG en EMI kozen voor dit extra verpakkingsmiddel. Tijdens het transport naar het magazijn of naar de winkel kunnen cd’s losraken uit de klemmetjes van de tray en het schuimplastic diende te voorkomen dat de cd’s zouden gaan ‘rammelen’ in het doosje. Een andere functie heeft het niet, behalve een schadelijk blijkt nu. Een deel van de schuimplastic velletjes blijkt door verouderingsprocessen te gaan vastkleven aan de cd’s die ze moeten vasthouden, waardoor de beschermlaag beschadigd kan raken. Dit is makkelijk te voorkomen door tijdig het schuimplastic te verwijderen. Uit mijn eigen verzameling haalde ik een paar honderd van deze potentiële cd-klevers. In vijf gevallen bleek het vergane schuimplastic sporen achter gelaten te hebben op de bovenlaag van de cd die niet of lastig te verwijderen zijn. Het gebruik van agressieve oplosmiddelen valt af te raden, omdat die de beschermlaag van de cd verder kunnen aantasten. De vijf cd’s bleken overigens nog gewoon afspeelbaar, maar het ligt voor de hand dat de beschadiging op termijn gevolgen kan hebben voor de kwaliteit van de cd. Mede-verzamelaars die ik op dit gevaar wees, reageerden in eerste instantie luchtig, maar het lachen verging hun snel toen ze vergelijkbare schadevallen aantroffen in hun eigen collectie. Voorkomen is beter dan genezen, dus verwijder deze troep voor het te laat is. In sommige gevallen blijkt de ontbinding al in een dermate ver gevorderd stadium dat het schuimplastic bij het uitnemen verpulvert. Let erop dat er geen gruis achterblijft op cd’s of in het doosje, omdat sporen hiervan in de cd-speler terecht kunnen komen.