Haitink was (en is) nooit een echte repetitor geweest zodat het technisch niet altijd 'zat'(weet ik nu). Maar de sfeer wist hij al tijdens de repetities feilloos te treffen. Ook door veel te zuchten, een zeer nerveuze ietwat geïrriteerde aanwezigheid en soms zelfs door vijf minuten op de rand van de bok te gaan zitten en een glaasje Spa blauw te drinken. En ook dan vele blikken ten hemel te werpen. Gekweld leek hij. Ondertussen zat een heel orkest rustig te wachten..

Ik herinner me nog als de dag van gisteren de uitvoering van de Tweede Symfonie. Ook ik stond stijf van de spanning. Ik keek en luisterde bij mijn ouders thuis in Haren. Daartoe moest iedereen doodstil (en uiteraard met dezelfde intensiteit!!) deze Mahler meebeleven. De deurbel moest uit en een buurman die tijdens de uitvoering wat kwam vragen werd verzocht later terug te komen. Het Bang en Olufsen cassettedeck registreerde alles en ik wisselde tussen de delen de bandjes in ijltempo om. De tv én de radio stonden aan en elke vezel in mijn lijf stond gespannen.

Ook toen al kon Haitink als één van weinigen de spanningsboog in dit werk van begin tot eind laten doorlopen. Daartoe overspeelde hij zijn hand niet in het eerste deel (dat daar echt tot uitnodigt) en hield de spanning in het laatste deel zolang vast tot deze bijkans ondraaglijk werd.

Na afloop: de ontlading. Tranen in mijn ogen. Tsja, als puber en student laat je je ver meeslepen. Maar bijzonder was het wel!