CD-recensie

 

© Siebe Riedstra, juli 2010

 

 

Wijdeveld: Lieder & Chamber music

Vioolsonate (1948).

Junko Naito (viool), Ton Hartsuiker (piano).

Zuidafrikaanse Liederen (1944).

Julia Bronkhorst (sopraan), Ton Hartsuiker (piano).

Kermesse, voor twee piano’s (1935).

Stefan en Martijn Blaak (piano).

Sonate voor 2 violen (1954).

Birthe Blom en Cécile Gouder de Beauregard (viool), Daniel Kramer (piano).

Songs on poems by Walt Whitman.

Julia Bronkhorst (sopraan), Junko Naito (viool), Guus Jeukendrup (altviool), Fleur Bouwer (klarinet), Jacco Lamfers (piano).

Zondagsminiatuur.

Wolfgang Wijdeveld (harmonium), Nelly Boeree (trompet), Cees See (bekkens) (historische opname).

Et’cetera KTC 1417 • 77' •


Wolfgang Wijdeveld (1910-1985) was de zoon van de beroemde architekt Hendrik Wijdeveld, hoofdredacteur van het tijdschrift Wendingen. In tegenstelling tot zijn vader heeft hij bepaald niet aan de weg getimmerd. Hij was in de eerste plaats pedagoog, en als zodanig werkzaam aan de Muziekschool te Zwolle als directeur, later als pianodocent aan het Conservatorium te Utrecht. Hij liet een bescheiden oeuvre na, voornamelijk bestaande uit pianomuziek, kamermuziek en liederen. Pianist Ton Hartsuiker, ex-directeur van het Utrechts Conservatorium, heeft als jongen bij Wijdeveld gestudeerd, en koestert warme herinneringen aan zijn leraar. We mogen aannemen dat deze cd te danken is aan zijn initiatief, tot stand gekomen in het honderdste geboortejaar van de componist. Dat hij niet alleen zelf speelt, maar ook jong talent aan bod laat komen, maakt de cd alleen maar interessanter. Want hebt u Birthe Blom wel eens viool horen spelen? Hier krijgt u de kans. Een formidabel talent dat in de gaten gehouden mag worden.

De Sonate voor twee violen en piano is niet alleen een volwassen stuk muziek dat zich kan meten met het beste in dit genre, het wordt ook nog eens met volledig meesterschap gespeeld door deze jonge uitvoerenden. Alleen al daarom zou u deze cd een kansje moeten geven. In dit stuk, en ook in de Vioolsonate horen we een componist die volkomen soeverijn is in zijn metier, in een direct aansprekend idioom, waarin zijn volgelingen invloeden van Bartók en Strawinsky horen. Ik hoor eerder overeenkomsten met een componist als Samuel Barber – ook in 1910 geboren – muziek die voortkomt uit de laat-romantiek en nieuwe richtingen zoekt zonder de tonaliteit of de gangbare vormgeving te verlaten.

Julia Bronkhorst maakte al eens indruk met een cd waarop ze liederen in de Suidafrikaanse taal ten gehore brengt, en dus was ze een logische kandidaat voor de liederen die Wijdeveld schreef op verschillende Zuidafrikaanse teksten. Van de tien liederen uit de cyclus brengt ze twee groepen van vier en drie ten gehore. Het vocale deel van de cd lokt niet de superlatieven uit die door de instrumentalisten worden veroorzaakt, maar maakt het portret van Wijdeveld wel completer. Helemaal compleet wordt het door de persoonlijke toets van de afsluitende track: het Zondagsminiatuur, een jazzy vrijetijdsnummer voor trompet en harmonium, compleet met lekker veel ruis, zo te horen van een 78-toerenplaat.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links