CD-recensie
© Siebe Riedstra, juni 2011
 |
Whitacre : Three Songs of Faith – Three Flower Songs –
Sleep – When David heard – Cloudburst – This Marriage – Water Night – A Boy and a Girl – Her sacred spirit soars –
Lux aurumque
Polyphony o.l.v. Stephen Layton
Hyperion CDA30028 • 71' •
Eric Whitacre heeft in korte tijd de status van pop-idool bereikt met zijn koorwerk Lux Aurumque, dat door een virtueel koor op youtube te beluisteren is, en meer dan twee miljoen keer is bekeken. Het is het soort suces dat zijn carrière vanaf het begin karakteriseert. Op zijn eenentwintigste schrijft hij zijn eerste succesvole koorwerk, Go, lovely Rose, en twee jaar later boekt hij een kolossaal succes met Ghost Train, een werk voor wind band, ook al zo’n geliefd genre in de Verenigde Staten. Het vergaart binnen een paar jaar duizend uitvoeringen en veertig cd-opnames, en stelt Whitacre in staat om zich als zelfstandig componist te vestigen. De hier te bespreken cd was de eerste die in zijn geheel aan zijn muziek was gewijd. Inmiddels heeft het label Decca de merknaam Whitacre gecontracteerd (klik hier).
Eric Whitacre werd geboren in 1970 in Reno, Nevada. Muzikale activiteiten beperkten zich in zijn jeugd tot mislukte pianolessen en trompetspelen in de schoolband – tot hij eruit getrapt werd. Leuke sopraantjes in het schoolkoor brachten hem op een idee, en koorzang en componeren voor koor werden een passie. Hij verhuisde naar de Juiliard School of Music in New York om zijn opleiding te voltooien bij John Corigliano en David Diamond. Inmiddels is hij gehuwd met een sopraan.
De bespreking van deze cd (uitgebracht in 2006), volgt op die van Decca van vijf jaar later, en lijkt een beetje op mosterd na de maaltijd. Gelukkig is dat niet zo, en dat komt omdat een van de meest geliefde stukken van Whitacre, Cloudburst, op Decca ontbrak. Cloudburst is een werk waarvan je de aantrekkingskracht direct begrijpt. Het illustreert misschien ook een betrekkelijk nieuw fenomeen in de recente klassieke muziek: een componist die succes heeft zonder dat hij door de knieën hoeft te gaan. We waren het bijna vergeten, maar de muziek van Gorecki, Pärt, Corigliano, Lauridsen, Jacob T(er)V(eldhuis) en vele anderen levert het bewijs.
De wolkbreuk in Cloudburst illustreert dat voortreffelijk, en met eenvoudige middelen. Als je veertig mensen met hun vingers laat knippen heb je een regenbui, en een zinken donderplaat en een grote trom doen de rest. Een perfecte methode om amateurzangers kennis te laten maken met de technieken van Györge Ligeti en Iannis Xenakis.
Stephen Layton stond in 1986 aan de wieg van Polyphony, een koor dat op dezelfde manier wordt samengesteld als het Nederlandse Cappella Amsterdam van Daniel Reuss: goede zangers bijeenbrengen op projectbasis. Het resultaat is indrukwekkend, met een flink aantal cd’s die in de prijzen vielen, en deze cd is daarop geen uitzondering. Een voorteffelijke opname en een heldere begeleidende tekst completeren het geheel.
Niet voor niets maakt deze schijf deel uit van de serie Hyperion 30, waarin spraakmakende opnamen uit het dertigjarig bestaan van het label vorig jaar opnieuw zijn uitgebracht tegen een aantrekkelijke prijs.