CD-recensie
© Siebe Riedstra, april 2013
 |
Weill: Cellosonate
Pfitzner: Cellosonate in fis, op. 1
Barber: Cellosonate op. 6
Quirine Viersen (cello), Silke Avenhaus (piano)
Et'cetera KTC 1315 • 68' •
Opname: juni 2006, Frits Philips Zaal, Eindhoven
Afgaande op de opnamedata heeft deze cd, die eind 2012 uitkwam, ruim zes jaar 'op de plank' gelegen. Quirine Viersens vorige cd voor Et'cetera, met de celloconcerten van Joseph Haydn, werd opgenomen in februari 2006 en kwam datzelfde jaar nog uit. Laten we maar hopen dat de volgende niet opnieuw zes jaar op zich laat wachten. Inmiddels is er in 2012 ook een opname verschenen op een ander label: Globe bracht de complete Cellosuites van Bach uit.
De begeleidende tekst zwijgt in alle talen over de voor de hand liggende 'rode draad' die door dit recital loopt. Toch maak ik me sterk dat Quirine Viersen deze stukken niet zomaar op één schijfje heeft gezet, want we hebben hier te maken met drie aanstormende jonge componisten. Ultraromanticus Hans Pfitzner was eenentwintig jaar toen hij in 1890 zijn Brahmsiaanse sonate pende, zijn opus 1. Twee jaar eerder had hij zich al eens gewaagd aan een volwassen celloconcert. De vroegrijpe Kurt Weill, geboren in 1900, was twintig toen hij zijn cellosonate schreef, een opvallend origineel werk. Weills antenne stond haarscherp afgestemd op de golflengte van tijdgenoten als Hindemith en Krenek. Wonderboy Samuel Barber was tien jaar jonger dan Kurt Weill, maar diep in zijn ziel was hij net zo romantisch als Hans Pfitzner. Hij was 22 jaar toen hij in 1932 deze cellosonate componeerde, zijn opus 6. Overigens hebben zowel Barber als Pfitzner celloconcerten nagelaten die zeer de moeite waard zijn. Quirine Viersen en Silke Avenhaus vormen al sinds 1996 een duo dat blijft verrassen met intrigerende recitals en bijbehorende cd's. Als er dan ook nog eens op zo'n hoog niveau gemusiceerd wordt is het genieten geblazen. De volstrekt natuurlijke opnameklank doet de rest. Een pracht-cd.