CD-recensie
© Siebe Riedstra, mei 2010
 |
Verdi: Messa da Requiem.
Renée Fleming (sopraan), Olga Borodina (alt), Andrea Bocelli (tenor), Ildebrando D’Arcangelo (bas), Kirov Koor en Orkest o.l.v. Valery Gergiev.
Philips 468 079-2 • 88' • (2 cd’s)
Een tien voor Gergiev, een tien voor Fleming, een negen voor Borodina, een acht voor D’Arcangelo en een zevenenhalf voor Bocelli, dat is deze cd in een notedop. Gergiev heeft een magistrale greep op het geheel, hij maakt van dit meesterwerk een planeet met zijn geheel eigen eb en vloed. Ondanks de volkomen natuurlijk overkomende tempi en rubati is het van begin tot eind één spannende boog van zinderend muziekmaken. Fleming is eveneens onovertroffen, van haar smeltende werkelijk pianississimo gezongen hoge bes aan het eind van Libera me tot en met de stralende hoge c vlak voor het slot. Ze zou van mij alleen iets minder vrijpostig met haar portamento mogen omgaan en haar gewoonte om van onderen af in een toon te schuiven is soms wat irritant. Borodina’s alt staat als een huis, zonder registerovergangen, prachtig egaal van klank en indrukwekkend in haar dynamische reikwijdte. Een schitterend moment voor deze beide zangeressen vormt het in octaven gezongen Agnus Dei, een perfecte combinatie. Bas Ildebrando D’Arcangelo is een nieuwkomer, maar kan zich in dit gezelschap goed staande houden. Hij zingt zijn partij met smaak en noblesse, maar komt misschien net iets te kort in kracht. En dan Andrea Bocelli. We moeten hem natuurlijk niet voortdurend willen vergelijken met Pavarotti en Domingo, daarvoor schiet zijn stem nu eenmaal te kort. Toch levert hij hier een betere prestatie dan op zijn Verdi-album, het is net alsof deze muziek dichter bij zijn hart ligt; zijn in essentie lyrische geluid leent zich dan ook beter voor een Ingemisco dan voor een ‘Di quella pira’. Hij is echter met zijn portamenti net zo vrijpostig als Fleming. Koor en orkest worden door Gergiev volledig naar zijn Verdiaanse hand gezet. De donkere Russische mannenklank van het koor past wonderwel bij deze compositie, net als de slanke, nergens brutale trompetten in het Tuba mirum. Om van de helse energie van het Dies Irae maar helemaal te zwijgen. Waar haalt de man het vandaan!