![]() CD-recensie
© Siebe Riedstra, januari 2015
|
De zoveelste registratie van Tsjaikovski's stukgespeelde strijdros. Is dat nodig? Voor de fans van Arcadi Volodos zeker, maar, het moet gezegd, ook voor iedereen die belangstelling heeft voor pianospel op topniveau. Volodos brak in 1996 door in het internationale muziekgebeuren en werd bijna ogenblikkelijk binnengehaald als de nieuwe Horowitz. Terecht, gezien zijn formidabele pianistische vermogen, onterecht gezien zijn zeer eigen muzikale persoonlijkheid. Bij Volodos is alles perfect onder controle, van donderende octaven tot fluisterende pianissimi. Dat kon van Horowitz niet altijd worden gezegd. Wat bij Volodos ontbreekt is die totale overgave waardoor er misschien ook wel eens iets misgaat (Argerich, Kissin), maar die je ook ademloos doet luisteren. Zeker met een dirigent als Ozawa aan het roer verloopt alles zo gestroomlijnd dat je zou zweren naar een studio-opname te luisteren. Het applaus komt dan ook als een ware verrassing. Het aanvullende repertoire is in de studio opgenomen, een bloemlezing uit Rachmaninov's kortere stukken. Dat Volodos in staat is de kunst van het transcriberen tot nieuwe hoogten te verheffen bewees hij al eerder met zijn Concertparafrase op Mozarts Turkse Mars. Hier laat hij ons kennismaken met een adembenemende transcriptie van de Polka Italienne, oorspronkelijk voor piano vierhandig. Horen is geloven, je zou zweren dat Volodos ergens een derde arm vandaan tovert om dit huzarenstukje te klaren. Het duurt maar drie minuten, maar is in zijn eentje de prijs van de cd waard. index |
|