![]() CD-recensie
© Siebe Riedstra, januari 2015
|
Mathias Spahlinger (1944) behoort tot de Duitse generatie componisten tussen Stockhausen en Rihm. Hoewel hij een uitstekende staat van dienst heeft als professor en theoreticus, zullen weinig muziekliefhebbers hier te lande ooit van hem hebben gehoord. Dat komt vooral door zijn geloofsbelijdenis: voortzetting van de avant-gardistische principes zoals die in de jaren zestig in Darmstadt werden gepredikt. Plat gezegd, veel piep-knars. Bij beluistering van deze cd denkt de luisteraar die zijn modernen kent ongetwijfeld aan Helmuth Lachenmann, een componist die zijn uiterste best doet om klanken te produceren die in niets met traditionele toonvorming te maken hebben. De vier stukken op deze cd dateren uit een periode van meer dan vijfentwintig jaar, maar er is geen wezenlijk verschil tussen de klanktaal van Apo do uit 1982 voor strijkkwartet en die van 'fugitive beauté' uit 2006. De uitvoeringen staan op het hoge niveau dat we van deze ensembles gewend zijn. Alleen voor hard-core avant-gardisten. index |
|