CD-recensie

 

© Siebe Riedstra, maart 2011

 

 

Sibelius: Vioolconcert in d, op. 47 – The Bard op. 64 – The Wood Nymph op. 15

Frank Peter Zimmermann (viool),
Helsinki Philharmonic Orchestra o.l.v. John Storgards

Ondine ODE 1147-2 • 63' •

 

 

 


Frank Peter Zimmermann speelt alweer veertig jaar viool op topniveau en heeft in de eerste helft van zijn carrière alle grote vioolconcerten opgenomen voor het label EMI. Daaronder was ook het Vioolconcert van Jean Sibelius, dat hij in 1991 op de plaat zette met dirigent Mariss Jansons. Achttien jaar lang keek Zimmermann niet meer om naar dit concert, maar in 2008 kreeg hij de kriebels en maakte een nieuwe opname. Naar eigen zeggen aangespoord door een nieuwe viool (die ooit door Kreisler werd bespeeld) en nieuwe ideeën. Het is inderdaad een opname geworden die zich onderscheidt van de vorige. In de tussenliggende periode is er ook in de vioolwereld het nodige veranderd, met name op het gebied van toonvorming en vibrato. Zimmermanns romige, ronde klank met een stevig vibrato uit 1991 heeft plaats gemaakt voor een slanker geluid en een grotere variatie in dynamiek en vibrato: hij durft de opening van het concert nu volkomen vibratoloos te spelen. In het derde deel neemt hij het tempo sneller dan bij zijn vorige registratie. In de begeleidende tekst wordt uitgelegd dat Sibelius zijn onvrede betoonde met het naar zijn mening te langzame tempo in de – legendarische – opname van Ginette Neveu, die acht minuten over de finale deed. Zimmermann weet er een minuut af te snoepen.

Het aanvullende repertoire is voor de verandering niet nóg een vioolconcert, maar twee zelden gespeelde orkestwerken van de grote Fin: The Bard en The Wood Nymph. Van die twee is The Wood Nymph uit 1895 een ware ontdekking. Sibelius was kennelijk gefascineerd door het Zweedse gedicht Skogsraet van de dichter Viktor Rydberg. Hij componeerde de tekst in de vorm van een ‘melodram’, voor spreekstem en een orkest van strijkers, twee hoorns en piano. Binnen een maand had hij een nieuwe versie klaar voor groot orkest (zonder spreekstem), zeker een teken van zijn affectie voor het stuk. Toch heeft hij er na de eerste uitvoering nooit meer naar omgekeken, en het werk kwam pas weer tot leven in de tijd van de cd, toen het label BIS een opname uitbracht met daarop de beide versies van het stuk. Inmiddels is het uitgegeven in de nieuwe ‘critical Sibelius edition’, en dit is de eerste opname van die nieuwe, iets uitgebreidere versie. Het is prachtige muziek, in de romantische traditie van de Karelia-suite, waarin de vingerafdrukken van de volwassen Sibelius duidelijk te horen zijn. De structuur van het stuk is simpel, het valt uiteen in drie segmenten die zonder overgang aan elkaar geplakt zijn, meer een suite dus dan een symfonisch gedicht. Maar wat voor suite! Met een respectabele speelduur van ruim twintig minuten is die schone Nymph de aanschaf van deze schijf dubbel en dwars waard.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links