CD-recensie
© Siebe Riedstra, mei 2012
 |
Schwarz-Schilling: Introduktion und Fuge für Streichorchester – Symfonie in C – Sinfonia diatonica
Staatskapelle Weimar o.l.v. José Serebrier
Naxos 8.570435 • 66' •
Opname: Weimarhalle, Weimar, februari 2007
Met Reinhard Schwarz-Schilling (1904-1985) betreden we de zijpaden van de bijwegen van de Duitse muziek. Hoewel in 2004 een postzegel werd uitgegeven ter herdenking van zijn honderdste geboortedag, mag je je afvragen of dat niet ook een beetje te danken was aan zijn beroemde zoon, de politicus Christian Schwarz-Schilling. Dankzij Naxos en de onvermoeibare José Serebrier kunnen we eindelijk kennismaken met de man op de postzegel. Schwarz-Schilling was een leerling, ook in filosofische zin, van Heinrich Kaminski (1886-1946), een al even onbekende Duitse componist van tussen de beide oorlogen, die overigens wel een bekende leerling heeft opgeleverd in de persoon van Carl Orff. Het manuscript van Carmina Burana woonde heel dicht bij Kaminski’s woonplaats Ried, op een steenworp afstand van het klooster Ottobeuren. De muziek van Orff en die van Kaminski en Schwarz-Schilling hebben evenwel niets gemeen. Kaminski was een antroposoof die van mening was dat muziek nergens over gaat. Ze is onderworpen aan natuurwetten, en kan niet worden gemanipuleerd volgens de sturende theorieën van Schoenberg c.s. Via een omweg was hij dus een medestander van Igor Strawinsky. De klinkende noten van Kaminski zijn ons nauwelijks bekend, maar ze waren in het interbellum regelmatig te horen. Laatromantische klanken waarin een hang naar de traditie van Johann Sebastian doorschemerde. Een aantal prachtige koorwerken waren het resultaat. Naast een paar succesvolle orkestrale scheppingen hielden ze tijdens zijn leven de naam Kaminski hoog. Intussen zijn zowel Kaminski als Schwarz-Schilling van de muzikale radar verdwenen. In het geval van Kaminski is dat betreurenswaardig, want met name zijn vocale werken verdienen beter. Schwarz-Schillings scheppingen hebben het moeilijker; ze laveren tussen sublieme momenten en zweverigheid. Bach via Brahms via Reger via Kaminski. De Staatskapelle Weimar is geen toporkest, maar ze doen hun best.
Toch mooi dat je bij Naxos terecht kunt om voor een habbekrats zelf een oordeel te kunnen vellen. Wanneer geeft Naxos ons de Dorische Musik en het Concerto Grosso van Heinrich Kaminski?