CD-recensie
© Siebe Riedstra, juli 2014
Schnittke: Suite im alten Stil Poulenc: Vioolsonate Silvestrov: Hommage à J.S.B. Walton: Toccata voor viool en piano Dallapiccola: Tartiniana seconda Duo Gazzana (Natascia Gazzana, viool, ECM 2356 • 79' • Opname: juni 2013, Auditorio Radiotelevisione svizzera, Lugano |
 |
De conceptie van deze uitgave begon op het Italiaanse eiland Ischia, waar William Walton de tweede helft van zijn leven doorbracht, samen met zijn echtgenote. Lady Walton waakt als een leeuwin over de erfenis van haar echtgenoot, en probeert uiteraard zoveel mogelijk aandacht te genereren voor stukken die onderin de bureaula liggen te slapen. Zo'n stuk is de Toccata voor viool en piano, geschreven in de jaren 1922/3 - Walton was negentien. De Italiaanse zussen Natascia en Raffaella Gazzana zijn onvermoeibaar op zoek naar nieuw repertoire, en deze Toccata was niet alleen een mooi stuk om te spelen. De nabijheid van het originele manuscript en de schetsen verschaften Natascia nuttig materiaal voor een afstudeerscriptie. Zo werd de basis gelegd voor een recital-cd waarvan de rode draad ingegeven werd door het kopje Toccata. Dan kom je al gauw in de hoek van de neobarok en de neoklassiek terecht. Wel wat ver gezocht, want Waltons schepping heeft daar niets mee van doen. Dat neemt niet weg dat we hier een interessante verzameling stukken voorgeschoteld krijgen die je niet te vaak hoort.
Echt neobarok is Alfred Schnittke in zijn Suite im alten Stil, oorspronkelijk geschreven als filmpartituur, en op verzoek van violist Mark Lubotsky omgeschreven voor viool en piano. Onschuldige klanken die niets te maken hebben met Schnittkes ongebreidelde klankfantasie, maar wel duidelijk maken dat het Concerto Grosso hem na aan het hart lag - hij schreef er vijf. De prachtige vioolsonate van Francis Poulenc is nog steeds niet opgenomen in het rijtje Franck - Debussy - Ravel. Onbegrijpelijk. Van Valentin Silvestrov kozen de zussen een Hommage aan Johann Sebastian, een logisch vervolg op de Vijf stukken voor viool en piano die ze op hun debuut-cd voor ECM opnamen (hier besproken door collega Aart van der Wal). Na de Toccata van Walton horen we de pianoversie van Tartiniana Seconda, Luigi Dallapiccola's kijk op de Tartini van de Duivelstrillersonate.
Ik had hoge verwachtingen van deze cd - hij was cd van de week op Radio4. Toch werd ik niet helemaal overtuigd. Dat komt vooral door de Vioolsonate van Francis Poulenc. Een niet helemaal vlekkeloze intonatie en een enigszins droge toonvorming van de violiste roepen reserves op die om een vergelijking vragen. Frank-Peter Zimmermann op EMI blijkt inderdaad met de flair van een geboren virtuoos de ideale interpreet van zo'n stuk. Afgezien daarvan mogen we blij zijn met deze uitgave, want de stukken van Walton, Dallapiccola en Silvestrov zijn bepaald geen alledaags repertoire, en worden volkomen overtuigend gepresenteerd. Voeg daaraan toe de schitterende opname van 'Tonmeister' Markus Heiland - een echte duivelskunstenaar - en het plaatje is compleet.